Δήλος: Το νησί των αθανάτων και των μεταφυσικών φαινομένων

 

Δήλος, το ιερό νησί των αθάνατων, μια κιβωτός που πλέει στα καταγάλανα νερά του Αιγαίου, παρόλο που είναι από τα μικρότερα των Κυκλάδων, κατέχει μια ξεχωριστή θέση στην ιστορία, μιας και είναι από τους ιερότερους τόπους της αρχαιότητας,

Το ιερό νησί του Απόλλωνα, μια μαγική εμπειρία για όσους έχουν επισκεφθεί ένα μέρος λουσμένο στο φως από τον απολλώνιο ήλιο.

Το νησί κατά την μυθολογία, ήταν ένας αόρατος βράχος που κινούνταν ακανόνιστα μέσα στη θάλασσα ανάλογα με τον καιρό και τους κυματισμούς, ονομαζόταν Άδηλος... Ένα μικρό πλεούμενο νησί που έπλεε άσκοπα στο πέλαγος.

Το όνομα Δήλος προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό ρήμα «δηλόω», δηλαδή φανερώνω, δείχνω.

Η Ήρα κυνηγούσε μανιασμένα την Λητώ ενώ εκείνη ήταν έγκυος, στην κοιλιά της έφερε τους δίδυμους θεούς Απόλλωνα και Άρτεμη. Καθώς η Λητώ ήταν έτοιμη να γεννήσει, ο Δίας ακινητοποίησε το πλεούμενο νησί με αποτέλεσμα να σχηματιστεί η Δήλος και της το προσέφερε ως καταφύγιο, το οποίο εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά της στη μέση του Αιγαίου.

Με την γέννηση του Απόλλωνα, το νησί λούστηκε από το χρυσό φως της ιερότητας, έτσι αποφασίστηκε να μη γεννιέται και να μην πεθαίνει κανείς πια εκεί. Απέναντι από την δήλο υπάρχει ένα μικρό νησάκι, η Ρήνεια, εκεί μεταφερθήκαν οι έγκυες γυναίκες και όσοι κάτοικοι ήταν ετοιμοθάνατοι, επίσης ανοίχτηκαν όλοι οι τάφοι και μεταφερθήκαν οι νεκροί και αυτοί με την σειρά τους στην Ρηνεια.

Το νησί ερήμωσε αλλά στην συνεχεία ξανά κατοικήθηκε, με τους νέους κάτοικους να απαριθμούν τους 30.000. Στο πέρασμα των αιώνων, το ιερό νησί δέχτηκε επιδρομές, λεηλασίες και καταστροφές, με αποτέλεσμα να ερημώσει τελείως. Σήμερα είναι ένα απαγορευμένο μέρος για διανυκτέρευση και στην ουσία λειτουργεί σαν ένα τεράστιο υπαίθριο μουσείο.

Φήμες το θέλουν να διαθέτει ένα από τα ισχυρότερα ενεργειακά κέντρα της Γης, κρυφές στοές και μαγικά σπήλαια, ένας τόπος Δύναμης, που όπως λέγεται συμβαίνουν πολλά παραφυσικά και περίεργα φαινόμενα.

Πάνω απ' τον Ελλαδικό χώρο λέγεται πως σχηματίζεται ένα μυστικιστικό, ενεργειακό τρίγωνο που ενώνει το ιερό της με τον ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο και του Ναού της Αφαίας Αθηνάς στην Αίγινα. Στο νησί συμβαίνουν και άλλα ανεξήγητα φαινόμενα όπως χρονικό κενό, θόρυβοι, ομιλίες, απότομες ριπές ανέμου, φαινόμενα τηλεκίνησης και η πιο δυνατή ηλιοφάνεια στην χώρα.

Οι αρχαίοι έλεγαν ότι πλημμύριζε πάντα την ίδια χρονιά που πλημμύριζε και ο Νείλος, σαν να συνδεόταν με αυτόν με κάποια μυστηριώδη υποθαλάσσια ρεύματα.

Στην ιερή λίμνη, κάτω από έναν φοίνικα η Λητώ γέννησε την Άρτεμη και τον Απόλλωνα. Μόλις γεννήθηκε ο Απόλλων ο τόπος γέμισε λουλούδια και φως, η φύση ξύπνησε και η Λητώ φρόντισε να γίνει το νησί πλούσιο και σεβαστό απ’ όλον τον κόσμο, όπως ακριβώς είχε υποσχεθεί. 

Η λίμνη, όπου άλλοτε κολυμπούσαν οι ιεροί κύκνοι του Απόλλωνα, δεν σώζεται σήμερα, μιας και αποστραγγιστικέ σε μια προσπάθεια ελέγχου της ελονοσίας στο νησί. Λέγεται ότι τα φύλλα του φοίνικα, ήταν από ατόφιο χρυσάφι, πράγμα που δεν μάθουμε ποτέ, μιας και το νησί λεηλατήθηκε από πειρατές και Σαρακινούς, την εποχή που ήταν εγκαταλελειμμένο.

Στην Δήλο έκανε στάση και ο Θησέας καθώς επέστρεφε από την Κρήτη, κάνοντας θυσία στον Απόλλωνα ευχαριστώντας τον για τη σωτηρία του από τον λαβύρινθο και την νίκη του επί του Μινώταυρου, χόρεψε γύρω από τον βωμό μαζί με τους νέους και τις νέες που είχε διασώσει, έναν εντυπωσιακό, έντονο χορό τον Γέρανο.

Η Δήλος βγήκε από την αφάνεια στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ξεκίνησε η αρχαιολογική έρευνα, το 1873 από την αρχαιολογική σχολή Αθηνών. Το Αρχαιολογικό Μουσείο Δήλου κατασκευάστηκε το 1904 και επεκτάθηκε το 1931 και το 1972. Η Δήλος ανακηρύχθηκε το 1990 Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO.

«Ίητε Δήλιε Απόλλωνα.
Τα σπαρμένα νησιά,
με τα πλήθια ζωντανά,
σπιτοχτίσαν και πήραν την ξακουστή Δήλο.
Τους έδωκε ο χρυσομάλλης ο Απόλλωνας,
της Αστερίας το κορμί κατοικιά τους».
Πίνδαρος, Παιάνας

Ερεύνα: Συντακτική ομάδα του Memory life magazine
Φωτογραφίες: el.wikipedia.org

ΠΗΓΗ

Η "Τρύπα της μοίρας": Το μυστικό της κρυφής στοάς του Καλλιμάρμαρου

 

Το Καλλιμάρμαρο κατασκευάστηκε στη θέση του αρχαίου Σταδίου, που είχε κατασκευαστεί έπειτα από πρωτοβουλία του άρχοντα Λυκούργου το 330-329 πΧ. Η χαράδρα που βρισκόταν ανάμεσα στο λόφο του Αρδηττού και στο λόφο Άγρα θεωρήθηκε η ιδανική για τη δημιουργία του σταδίου τοποθεσία. Εκεί έρεε πριν από πολλά χρόνια και ο ιερός ποταμός Ιλισσός.

Οι λευκές κερκίδες του Σταδίου ήταν Πεντελικού μαρμάρου και οι σκούρες αποτελούσαν ξύλινη κατασκευή. Βρίσκονταν σε φυσικό κοίλωμα που ανήκε στον Δεινία, έναν ιδιώτη ο οποίος το παραχώρησε στην πόλη, χωρίς να ζητήσει αντάλλαγμα. Εκεί τελούνταν κάθε τέσσερα χρόνια τα Παναθήναια, η μεγάλη γιορτή της Αθήνας που ήταν αφιερωμένη στη θεά Αθηνά.

Αρχικά το στάδιο ήταν χωμάτινο και οι θεατές κάθονταν στο έδαφος, ενώ υπήρχαν μόνο μερικά ξύλινα εδώλια για τους άρχοντες της πόλης. Κάτω όμως από το ανατολικό ανάλημμα υπήρχε μία υπόγεια σήραγγα, από την οποία εισέρχονταν στο στίβο οι αθλητές. Παρά τις συνεχείς ανακατασκευές του σταδίου, η συγκεκριμένη στοά αποτέλεσε το μοναδικό κομμάτι του αρχαίου σταδίου που διατηρήθηκε αλώβητη μέχρι σήμερα. Η στοά αυτή κατέληγε στο βάθος του Σταδίου, στην αριστερή πλευρά του πετάλου, κι είχε μήκος 57 μέτρων και πλάτος 4 μέτρων.

Η σήραγγα του Καλλιμάρμαρου διανοίχθηκε την εποχή του Λυκούργου και εκεί θυσιάζονταν ζώα. Τα πρώτα χρόνια, μάλιστα, της δημιουργίας της ήταν διακοσμημένη από μαρμάρινα και χρυσά αγάλματα και δωρικούς κίονες.

Στα ρωμαϊκά χρόνια που ακολούθησαν, το Στάδιο μετατράπηκε σε αρένα, όπου γίνονταν θηριομαχίες και μονομαχίες, και μέσα από τη στοά περνούσαν τα ζώα που θα αγωνίζονταν στην αρένα. Εν συνεχεία, το Μεσαίωνα συνδέθηκε με τις λαϊκές προλήψεις περί μαγισσών και διάφορους μύθους που έλεγαν, ότι εκεί κατοικούσαν οι Μοίρες και γίνονταν «μαντολόγια». Γι' αυτό και ονομάστηκε «τρύπα της μοίρας».

Μετά την απελευθέρωση της Αθήνας από τους Τούρκους, εκεί λειτούργησαν τα πρώτα σφαγεία, τα οποία έκλεισε το 1850 η βασίλισσα Αμαλία. Στους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες που διεξήχθησαν στην Αθήνα το 1896, πάνω από τη στοά δημιουργήθηκαν αποδυτήρια για τους αθλητές.

Σήμερα η στοά είναι άγνωστη στους περισσότερους κατοίκους της Αθήνας, όπως και στους ανθρώπους που επισκέπτονται το Παναθηναϊκό Στάδιο. Παρ’ όλα αυτά, αν και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, η σήραγγα του Καλλιμάρμαρου εξακολουθεί να στέκεται άθικτη από το πέρασμα του χρόνου, και στο ημίφως της κρύβονται μυστικά και ψίθυροι του παρελθόντος, που η ίδια φρόντισε να φυλάξει καλά τόσους αιώνες…

Πηγή: Αρχαία και Μουσεία