ΚΑΤΑ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ (ΑΡΘΡΑ 87 ΠΑΡ.1,2 ΚΑΙ 88 ΠΑΡ.1)
Ο ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ΕΙΝΑΙ ΙΣΟΒΙΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΙΜΟΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΑΣΚΕΙ
ΤΙΣ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟ ΚΥΡΟΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗΣ ΚΑΙ
ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ.
ΜΕΣΑ
ΣΕ ΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΕΥΝΟΜΟΥΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ, ΤΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΑ
ΚΑΤΟΧΥΡΩΜΕΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΝΤΑΙ ΑΚΟΜΑ
ΚΑΙ ΑΠΟ ΑΔΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΕΙΨΕΙΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ
ΛΕΙΤΟΥΡΓΩΝ.
ΣΕ
ΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΑΡΑΔΩΣΕΙ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΜΕ ΠΑΡΑΝΟΜΑ
ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ ΣΕ ΜΙΑ
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΡΧΗ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΕΣΟΔΩΝ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΛΕΓΞΕΙ ΤΟ
ΚΡΑΤΟΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΒΑΣΗ ΤΟΥ Φ.Ε.Κ. ΤΗΣ Α.Α.Δ.Ε. ΠΩΣ
ΜΠΟΡΕΙ Ο ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΣ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ;;;
ΜΕ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΑΔΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΛΕΩ ΟΤΙ ΖΩ ΣΕ ΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ;;
ΠΟΙΟΣ
ΛΟΙΠΟΝ ΘΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕΙ ΤΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΤΟΧΥΡΩΜΕΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ
ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΑΠΟ ΑΔΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ
ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΩΝ;;
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΔΙΚΑΣΕΙ ΤΟΝ ΔΙΚΑΣΤΗ ΚΑΙ ΙΔΙΩΣ ΟΤΑΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΑΝΩΤΑΤΗΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ;;;
ΤΕΛΙΚΑ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟ ΜΕ ΙΣΟΤΗΤΑ;;;
Η ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ!!!
Η ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΑΙ Η ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΘΕΣΜΟΘΕΤΗΣΗ ΑΞΙΑΚΩΝ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΩΝ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΕ ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗ!!!
Ο
ΜΟΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΔΕΣΜΕΥΤΙΚΑ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙ ΑΞΙΑΚΑ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΜΕ ΤΗΝ
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΩΣ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΦΟΡΕΑΣ
ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ!!
Ναυάγιο κλασικών χρόνων, που είχε εντοπισθεί το 2019 στο στενό
Κυθήρων - Νεάπολης σε βάθος 222 μ. στο πλαίσιο της οπτικής διασκόπησης
για την καλωδίωση μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας από την Κίσαμο στην
Νεάπολη Βοιών, διερευνήθηκε αρχαιολογικά στις 24- 27 Σεπτεμβρίου από την
Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων με την τεχνική υποστήριξη του Ελληνικού
Κέντρου Θαλασσίων Ερευνών που διέθεσε το Ω/Κ ΑΙΓΑΙΟ εξοπλισμένο με το
υποβρύχιο τηλεχειριζόμενο όχημα (ROV) MAX ROVER με ενσωματωμένο
ηχοβολιστή πλευρικής σάρωσης (SSS).
Η υποβρύχια έρευνα πραγματοποιήθηκε με την οικονομική
υποστήριξη της ΑΔΜΗΕ. Το ναυάγιο χρονολογείται περίπου στα τέλη του 5ου
μ.Χ. μέχρι τα μέσα του 4ου αι. Π.Χ. και φαίνεται ότι κατέληξε στο βυθό
με την καρίνα του, καθώς η γενική εικόνα της συγκέντρωσης του φορτίου
διατηρεί γενικά το σχήμα του πλοίου.
Η Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Λίνα Μενδώνη δήλωσε τα εξής: «Η
χώρα μας αποτελεί έναν αναπεπταμένο αρχαιολογικό χώρο, ένα αρχαιολογικό
παλίμψηστο. Η στεριά, αλλά και οι θάλασσες μας κρύβουν ανεξερεύνητους
πολιτιστικούς θησαυρούς. Σε κάθε μεγάλο έργο, δημόσιο ή ιδιωτικό, οι
πιθανότητες αποκάλυψης αρχαιοτήτων είναι εξαιρετικά μεγάλες. Στην
περίπτωση του έργου της καλωδίωσης μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας από
την Κίσαμο στη Λακωνία, που έχει αναλάβει ο ΑΔΜΗΕ, εντοπίστηκε στο στενό
Κυθήρων-Νεάπολης ένα σημαντικό ναυάγιο των κλασικών χρόνων, το οποίο
διερευνήθηκε αρχαιολογικά από την Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων του
Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού με την πολύτιμη τεχνική και
επιστημονική υποστήριξη του Ελληνικού Κέντρου Θαλασσίων Ερευνών, ενώ το
κόστος της έρευνας κάλυψε ο ΑΔΜΗΕ. Σε όλους τους συντελεστές της έρευνας
εκφράζω συγχαρητήρια και ευχαριστίες».
Από τα προκαταρτικά αποτελέσματα της υποβρύχιας έρευνας διαπιστώθηκε
ότι εκτός από το φορτίο του πλοίου που αποτελείται κυρίως από
κερκυραϊκούς αμφορείς, δευτερευόντως αμφορείς του επονομαζόμενου τύπου
Solocha II, με πιθανή προέλευση από την αρχαία Πεπάρηθο (Σκόπελο),
αμφορείς από την Χίο και τρείς πίθους, μετέφερε σύνολο επιτραπέζιων
αγγείων από τα οποία ανελκύστηκαν ένας επιτραπέζιος αμφορίσκος με
επίπεδη βάση, ένα πινάκιο και ένα ιχθυοπινάκιο και δύο σκυφίδια.
Η εκπόνηση της τρισδιάστατης απεικόνισης του ναυαγίου από τον Δρ
Ιωάννη Ίσσαρη του ΕΛΚΕΘΕ βρίσκεται σε εξέλιξη και αναμένεται να
διασαφηνίσει περισσότερο τα αρχικά συμπεράσματα, τον αριθμό των ορατών
στον βυθό αντικειμένων, το μέγεθος της διασποράς του φορτίου και συνεπώς
κατ’ εκτίμηση το μέγεθος του πλοίου και τον πιθανό όγκο του φορτίου.
Τις δύο επιστημονικές ομάδες αποτελούσαν, από πλευράς ΕΕΑ οι
αρχαιολόγοι Δρ Θεοτόκης Θεοδούλου, Τμηματάρχης του Γραφείου Κρήτης της
ΕΕΑ, Δρ Γεώργιος Τσιμπούκης και Δρ Σταυρούλα Βραχιονίδου, η Δρ
ωκεανογραφίας Αναστασία Κουκά (ΜΔ), από πλευράς ΕΛΚΕΘΕ οι Δρ Γρηγόρης
Ρουσάκης , Μανώλης Καλλέργης και Λεωνίδας Μανουσάκης.
Πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 21η Οκτωβρίου η προγραμματισμένη συνάντηση της Εκτελεστικής Επιτροπής της Π.Ο.Ε.- Ο.Τ.Α. με τον Υπουργό Εσωτερικών κ. Μάκη Βορίδη.
Τα θέματα που τέθηκαν από την Εκτελεστική Επιτροπή της Ομοσπονδίας, σύμφωνα με την επίσημη Ανακοίνωσή της, συνοπτικά αφορούν στα εξής:
« (1) Άμεση υπογραφή της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (Σ.Σ.Ε.) και της Ειδικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (Ε.Σ.Σ.Ε.) της Π.Ο.Ε. – Ο.Τ.Α.
(2) Η λειτουργία των “Αναπτυξιακών Οργανισμών” ως όχημα ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και εστίες διαφθοράς και ρουσφετολογικών προσλήψεων.
(3) Η συνέχιση καταβολής του Επιδόματος Επικίνδυνης και Ανθυγιεινής Εργασίας (Β.Α.Ε.) στους δικαιούχους και η προσθήκη νέων κατηγοριών εργαζομένων.
(4) Παράταση της θητείας των αιρετών Μελών των Πειθαρχικών και Υπηρεσιακών Συμβουλίων και των Διοικητικών Συμβουλίων των Πρωτοβαθμίων Συλλόγων-Σωματείων.
(5) Άνοιγμα των προσλήψεων μόνιμου προσωπικού όλων των κατηγοριών στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.
(6) Διακριτό σύστημα αξιολόγησης των εργαζομένων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαιτερότητες του θεσμού. »
Στα ζητήματα που τέθηκαν ο Υπουργός, σύμφωνα πάντα με την Ανακοίνωση της Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α.
« έδωσε τις εξής απαντήσεις και δεσμεύτηκε:
(1)Άμεσα θα ξεκινήσει
η προβλεπόμενη διαδικασία προκειμένου να υπογραφεί η Συλλογική Σύμβαση
Εργασίας (Σ.Σ.Ε.) και η Ειδική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (Ε.Σ.Σ.Ε.) της
Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α.
(2) Για την λειτουργία των «Αναπτυξιακών Οργανισμών» δήλωσε πως ακούει τις ενστάσεις και της παρατηρήσεις της Ομοσπονδίας και αναμένει την Απόφαση της Ολομέλειας του Ελεγκτικού Συνεδρίου όπου εκκρεμεί δικαστική προσφυγή της Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α. προκειμένου να λάβει αποφάσεις.
(3) Στις ανησυχίες των εργαζομένων για την περικοπή του Επιδόματος Επικίνδυνης και Ανθυγιεινής Εργασίας (Β.Α.Ε.) απάντησε πως για το μόνο που μπορεί να δεσμευτεί είναι πως αυτό θα συνεχίζει να καταβάλλεται έως την αναμενόμενη νέα κοινή Υπουργική Απόφαση όποτε αυτή εκδοθεί.
(4) Η θητεία των
υφιστάμενων Πειθαρχικών και Υπηρεσιακών Συμβουλίων (αιρετά Μέλη) αλλά
και των Μελών των Διοικητικών Συμβουλίων των Σωματείων παρατείνεται έως
τις 31 Δεκεμβρίου 2021.
(5) Για τις προσλήψεις μόνιμου προσωπικού δεν δόθηκε καμιά επιπλέον δέσμευσηπέρα
του κυβερνητικού προγραμματισμού για 1 πρόσληψη για 1 αποχώρηση σε όλο
το Δημόσιο με βάση τις προτεραιότητες που η κυβέρνηση θέτει. Συμπλήρωσε
πως στο πλαίσιο αυτού του προγραμματισμού θα προσληφθούν στην Τοπική
Αυτοδιοίκηση έως τον Μάρτιο του 2022, 1.700 μόνιμοι εργαζόμενοι εκ των οποίων οι 1.000 θα είναι Μηχανικοί που θα τοποθετηθούν στις Τεχνικές Υπηρεσίες των Δήμων και τις ΥΔΟΜ.
(6) Για την αξιολόγηση δεν δεσμεύτηκε για τίποτα,
παρότι αναγνώρισε πως η υφιστάμενη αξιολόγηση αποτελεί έναν
γραφειοκρατικό βραχνά για τις υπηρεσίες χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα.
(7) Στο αίτημα για αυξήσεις μισθών των εργαζομένων απάντησε πως αποτελεί κυβερνητική απόφαση που ο ίδιος μεμονωμένα δεν μπορεί να απαντήσει. »
Σύμφωνα με την (μαγειρεμένη) λίστα που έδωσε ο Στέλιος Πέτσας, από τα 20 εκατομμύρια της διαφημιστικής δαπάνης για την καμπάνια του Μένουμε Σπίτι, τα ΜΜΕ που ασκούν αντιπολίτευση και δεν λιβανίζουν τον Μωυσή Κούλη πήραν γύρω στα 100.000€.
Τα υπόλοιπα 19.900.000€ πήγαν σε αυτούς που μας ενημέρωναν για το πόσο κομψή είναι η Μαρέβα, πόσο αγαπάει η Μπαλατσινού τον Κικίλια και πόσο γλυκά φιλιά έδωσε ο Μωυσής, Χέρκουλες, Κλιντ Ίστγουντ Κούλης Μητσοτάκης στις ανήλικες κόρες του για τα γενέθλιά τους.
Βέβαια θα μπορούσε να βγει η Σαράφογλου και να μας πει "Ε και τι φταίμε εμείς που όλα τα ΜΜΕ βρίσκουν κομψή την Μαρέβα, σκευωρία το σκάνδαλο Novartis και παρακράτος τον Σύριζα;"
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΦΟΡΕΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ
ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΤΕΘΕΙ ΣΤΟΝ ΑΡΕΙΟ ΠΑΓΟ ΜΕ ΑΡΙΘΜΟ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟΥ 6199/2015 ΣΥΝΕΠΩΣ
ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΦΟΡΕΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ
ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΕΡΑ ΚΑΙ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΓΙΑ
ΨΗΦΟΘΗΡΙΑ.
Ι. ΘΕΣΜΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ – ΒΟΥΛΗ
1.0 ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΟΥ ΥΠΕΥΘΥΝΕΣ ΣΤΟ ΝΑ ΠΡΟΒΟΥΝ ΣΤΑ ΚΑΤΩΘΙ:
1.1. ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ:
1.2.1.
Η Επιτροπή Ελέγχου Δημοσίου χρέους: Θα προβεί σε μια ενδελεχή έρευνα,
για τον έλεγχο την αξιολόγηση και τη δομή του δημοσίου χρέους σε βάθος
χρόνου, τόσου ώστε να αποδειχτεί στο σύνολο η αλήθεια, με την επικουρία
ομάδας παγκοσμίως αποδεκτών εμπειρογνωμόνων ελεγκτών. Ο έλεγχος θα
περιλαμβάνει χωρίς να είναι περιοριστικό, το πως δημιουργήθηκε το
Δημόσιο χρέος, ποιοί ήταν οι δανειστές, με τι συμβάσεις δεσμεύτηκε το
κράτος και η τήρηση αυτών, ποιός γνωμάτευσε και αποφάσισε επ’ αυτών, θα
πιστοποιηθεί εάν και εφόσον είναι απεχθές το χρέος, εάν τα χρήματα
έφτασαν και πόσα έφτασαν στην Ελλάδα, πως τοκίστηκε το εκάστοτε δάνειο,
ποιός διαχειρίστηκε τα χρήματα που λήφθηκαν, που επενδύθηκαν, η έκδοση/
ακύρωση των ομολόγων κ.ο.κ.
1.2.2.
Επιτροπή ελέγχου για τη διαχείριση δημόσιου χρήματος από εσωτερικά
όργανα ή εξωτερικά καθώς και το ρόλο των συμβουλευτικών, ελεγκτικών
εξωτερικών, ιδιωτικών ή και κρατικών συμβούλων.
1.2.3.
Επιτροπή ελέγχου για τη διαχείριση δημόσιας περιουσίας, γεωστρατηγικών
περιουσιών, συμβάσεις (πώλησης, ενοικίασης, διαχείρισης, κατασκευής),
1.2.4.
Επιτροπή ελέγχου για όλα τα Δημόσια Ασφαλιστικά ταμεία και όλων των
άλλων ταμείων άμεσα ή έμμεσα σχετικών με αυτά, φανερών ή μυστικών, χωρίς
να είναι περιοριστικό στα προαναφερθέντα, για τους ισολογισμούς, τις
συμβάσεις, διαχείριση, παράπλευρες πράξεις με χρήση των κεφαλαίων κ.ο.κ.
1.2.5.
Επιτροπή υπεύθυνη για τον έλεγχο των τραπεζικών Ιδρυμάτων, λειτουργία,
εγγυήσεις και βάρη, ,διαχείριση των κεφαλαίων και επενδύσεις που έγιναν
απ’ αυτά, συγχωνεύσεις, κεφαλαιοποιήσεις και ανακεφαλαιοποιήσεις, η
μετοχική σύνθεση σε όλα τα επίπεδα μέχρι το τελικό φυσικό πρόσωπο για το
100 % της δομής, περιουσιακό χαρτοφυλάκιο, χρηματοοικονομικά εργαλεία
που έχουν εκδοθεί από τις τράπεζες και προς ποιες κατευθύνσεις,
λειτουργία και συμβάσεις με δανειολήπτες.
1.2.6.
Έλεγχος για την λειτουργία, επενδύσεις, αξιολογήσεις, ενέργειες κτλ του
Τ.Χ.Σ. , του ΤΑΙΠΕΔ καθώς και όλων των άλλων (τοπικών ή εξωτερικών)
ταμείων και φορέων που συστάθηκαν και που διαχειρίστηκαν Ελληνική
Δημόσια περιουσία και όλων των σχετικών των εμπλεκομένων με αυτά.
1.2.7.
Έλεγχος οικονομικών καταστάσεων, υποχρεώσεων, περιουσιακών στοιχείων,
έλεγχος ταμείων, δομή μισθολογίων, κτλ όλων των Περιφερειακών γραφείων,
Νομαρχείων και Δήμων.
1.2.8. Έλεγχος των εξοπλιστικών ταμείων και των ταμείων μυστικών κονδυλίων.
Οδοιπορικό στη Νότια Πίνδο: Μέρος Β' - Η ανάβασή μας στις υπώρειες της
Νότιας Πίνδου συνεχίζεται, στις παρυφές μιας από τις ομορφότερες
κοιλάδες της ορεινής Ελλάδας, πλάι στην κοίτη του Αχελώου, μέσα από
ευθυτενή έλατα και ανταριασμένες βουνοκορφές.
Στεκόμαστε
για λίγο χαμηλά, στον δρομάκο που υπάρχει κάτω από την παλιά γέφυρα στη
θέση Αλεξίου και αφουγκραζόμαστε τον ήχο του ορμητικού Αχελώου που κυλά
μερικά μέτρα μακριά από τα πόδια μας.
Καθώς σε αυτό το σημείο η
κοίτη του στενεύει αρκετά, ο φορτωμένος από τις φθινοπωρινές βροχές
ποταμός χτυπά με δύναμη τα γάργαρα νερά του σε κροκάλες και
συμπιεσμένους βράχους.
Αυτό το αρχέγονο βουητό μοιάζει με θυμωμένο
μουρμουρητό, θαρρείς και ο ποτάμιος θεός προσπαθεί να μιλήσει στους
μικρόνοες ανθρώπους και να τους πει να τον αφήσουν στην ησυχία του! «Νισάφι
πια, είστε τυφλοί; Δεν βλέπετε την καταστροφή που κάνετε στην κοίτη μου
και στην άγρια ζωή που κουβαλώ στα νερά μου με τις αμμοληψίες και τα
φράγματά σας; Οχι άλλα εμπόδια στο διάβα μου!»….
Μάταια όμως,
ο σύγχρονος άνθρωπος φαίνεται να έχει χάσει όχι μόνο την ακοή του, αλλά
από ό,τι όλα δείχνουν και την ενσυναίσθησή του. Διαφορετικά πώς αλλιώς
μπορούν να ερμηνευτούν όλες αυτές οι αυτοκτονικές για το ανθρώπινο είδος
παρεμβάσεις που γίνονται στα ορεινά και όχι μόνο οικοσυστήματα. Είναι
γεγονός πως σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει ποτάμι να κυλά λεύτερο απ’
άκρη σ’ άκρη της χώρας.
Από το μικρότερο και πιο ορμητικό μέχρι το
μεγαλύτερο και πιο ήρεμο, τα περισσότερα θα τιθασευτούν με φράγματα που
έχουν σκοπό να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες της σπάταλης γεωργίας μας,
αλλά και για την παραγωγή ρεύματος με σκοπό την ικανοποίηση της
υπερκαταναλωτικής, ακόρεστης κοινωνίας μας.
Οι κορφές όπου
γεννιούνται τα νερά θα κατακρεουργηθούν για να φιλοξενήσουν τα ελικοφόρα
τέρατα που κάποιοι ονομάζουν ανεμογεννήτριες και τις θεωρούν
προάγγελους μιας «πράσινης» και «φιλικής» προς το περιβάλλον ανάπτυξης!
Κάτι
τέτοια νιώθει στο πετσί του ο Αχελώος και θυμώνει, αγριεύει, θεριεύει
με τη λογική των νεο-ανθρώπων. Μάλλον εις μάτην όμως. Κανείς δεν
νοιάζεται να αγαπήσει το λεύτερο κελάρυσμα των νερών του, να προσπαθήσει
να ερμηνεύσει το βουητό της αγωνίας του.
Αν ευοδωθούν τα σχέδια
για την ολοκλήρωση του φράγματος της Μεσοχώρας, τα νερά της τεχνητής
λίμνης θα πνίξουν την πανέμορφη κοιλάδα όπου σήμερα κυλά ελεύθερος ο
Αχελώος και θα φτάσουν σχεδόν μέχρι τη γέφυρα Αλεξίου.
Εδώ, στο
σημείο αυτό, ολοκληρώθηκε το πρώτο μέρος του οδοιπορικού μας στη Νότια
Πίνδο. Από αυτό το κομβικό σημείο και βορειότερα, ξεκινά το δεύτερο
μέρος της παρούσας ταξιδιωτικής μας πρότασης για εξερευνήσεις στα βουνά
της Νότιας Πίνδου. Φύγαμε λοιπόν!
Το κεφαλοχώρι Γαρδίκι
Αν
περάσετε την παλιά γέφυρα στη θέση Αλεξίου, ο δρόμος, ασφάλτινος μεν,
αλλά με πολλά συνεχόμενα και κουραστικά ζιγκ-ζαγκ, θα σας φέρει στο
βλάχικο χωριό Γαρδίκι.
Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα χωριά
της Νότιας Πίνδου, που μοιάζει να κρέμεται επάνω στο Μουτσαρίτικο Ρέμα
–παραπόταμος του Αχελώου–, απολαμβάνοντας παράλληλα μια εξαιρετική θέα
στην οροσειρά της Κακαρδίτσας. Τον χειμώνα το Γαρδίκι σχεδόν ερημώνει,
το καλοκαίρι όμως σφύζει από ζωή. Σε μικρή απόσταση από το Γαρδίκι (2,5
χλμ.), κοντά στην κοίτη του ποταμού Μουτσαρίτη, υπάρχει το χωριό
Αθαμανιά που διαθέτει ξενώνα.
Αυτή η εποχή που τα δάση σωπαίνουν
περιμένοντας τον βαρύ χειμώνα της Πίνδου είναι η καταλληλότερη για
περιηγήσεις στους κακούς χωματόδρομους και στα χορταριασμένα μονοπάτια
του όρους Κακαρδίτσα. Στο ξενοδοχείο του χωριού Αθαμανία θα σας δώσουν
πληροφορίες για ασφαλείς περιηγήσεις.
Ραντεβού στα Τρία Ποτάμια
Αν
δεν περάσετε το ποτάμι, μπορείτε να συνεχίσετε σε ασφάλτινο οδόστρωμα
και σε πορεία παράλληλη με την κοίτη του Αχελώου για τη θέση Τρία
Ποτάμια, απολαμβάνοντας μια εκπληκτική διαδρομή υψηλής φυσικής και
αισθητικής αξίας. Με σύντομες παρακάμψεις θα προσεγγίσετε τα χωριά
Μηλιά, Αγία Παρασκευή και Πολυθέα, που βρίσκονται εκατέρωθεν της κοίτης
του Αχελώου.
Στα Τρία Ποτάμια ο δρόμος διακλαδίζεται. Το δεξί
παρακλάδι με πορεία ανατολική κόβει κάθετα τη ραχοκοκαλιά της Πίνδου και
με μπόλικες στροφές τραβά για την Καλαμπάκα. Ο άλλος δρόμος με
κατεύθυνση βόρεια οδηγεί στα χωριά του Αχελώου ή Ασπροπόταμου, όπως
συνηθίζεται να ονομάζεται εδώ το ποτάμι.
Στα Τρία Ποτάμια το τοπίο
γύρω από την κοίτη του Αχελώου είναι ιδιαίτερα φιλικό στον επισκέπτη.
Ετσι, ιδίως αυτήν την εποχή που η στάθμη του νερού είναι χαμηλή, θα
βρείτε διάφορα σημεία κάτω από το πλατανόδασος για στάση, ξεκούραση,
αλλά και εξερευνήσεις στην ακροποταμιά.
Κατάφυτο και Ανθούσα, πλέουν μέσα στο δάσος
Ανθούσα, ένα από τα χωριά της ενότητας του Ασπροπόταμου
Συνεχίζουμε
την πορεία μας προς το βορειότερο σημείο της Θεσσαλίας,
πραγματοποιώντας δύο σύντομες παρακάμψεις που σίγουρα αξίζουν την
προσοχή σας.
Η πρώτη είναι προς το χωριό Κατάφυτο (παλιά ονομασία
Κότορι), κτισμένο σε ύψος 1.000 μέτρων στις δασωμένες πλαγιές του βουνού
Κέδρος, που παλιότερα ήταν ένα από τα σημαντικότερα κτηνοτροφικά χωριά
της Νότιας Πίνδου.
Ο άλλος μεγάλος οικισμός της περιοχής είναι η
Ανθούσα - Βλαχολεπενίτσα ή Λεπένιτσα, που μάλιστα είναι χαρακτηρισμένος
και παραδοσιακός. Εδώ διατηρούνται σε σχετικά καλή κατάσταση μερικά από
τα πιο παλιά και εντυπωσιακά σπίτια της Νότιας Πίνδου, όπως αυτό της
οικογένειας Παπαστεργίου, κτίσμα του 1877, που έχει ανακηρυχθεί μνημείο
της νεότερης ιστορίας. Η Λεπένιτσα ήταν μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα
ένα πολυάνθρωπο χωριό, γνωστό για τους επιδέξιους χρυσοχόους της, μα και
για τους εύπορους τσελιγκάδες της.
Από
τη διασταύρωση της Ανθούσας, στην αντίπερα όχθη του ποταμού, θα δούμε
το παλιό μοναστήρι της Παναγιάς της Γαλακτοτροφούσας, ένα αναπαλαιωμένο
κτίσμα του 1799. Εδώ, το προαύλιο του μοναστηριού ήταν το εαρινό σημείο
συνάντησης του τσελιγκάδων, που μαζεύονταν για συμφωνήσουν για τις
περιοχές όπου θα βοσκούσαν κατά τους θερινούς μήνες τα κοπάδια τους.
Χαμηλότερα
στο ποτάμι, το πετρογέφυρο του Μίχου ήταν σε αυτό το σημείο του Αχελώου
το βασικό πέρασμα για διαβάτες, καραβάνια και κοπάδια. Λίγο πιο βόρεια,
πηγαίνοντας προς Χαλίκι, θα δείτε κρυμμένες μέσα σε ένα αρχέγονο
δρυοδάσος τις πέτρινες εκκλησιές του Προφήτη Ηλία και της Μεταμόρφωσης,
που χτίστηκαν το 1835 και είναι ό,τι απέμεινε από το μοναστήρι που
ίδρυσαν τρεις αδελφοί βοσκοί από το Χαλίκι, ο Δαμιανός, ο Ιλαρίωνας και ο
Αυξέντιος.
Το
Χαλίκι είναι ένα από τα βλάχικα χωριά της ορεινής Θεσσαλίας και
θεωρείται το βορειότερο από τα χωριά του Ασπροπόταμου. Το συναντάμε να
ακουμπά τις πέτρινες γειτονιές του σε γυμνή από βλάστηση πλαγιά του
βουνού Περιστέρι, σε ύψος 1.150 μ. Πιθανόν στο σημείο στο οποίο
εντοπίζεται η αρχαία Χαλκίδα, που μάλλον έδωσε και το σημερινό όνομα του
χωριού. Κατά άλλους η ονομασία Χαλίκι προέρχεται από τα άφθονα χαλίκια
που υπάρχουν στην κοίτη του Αχελώου.
Ο οικισμός έχει δεχθεί
αρκετές νεωτεριστικές επεμβάσεις, όμως στο σύνολό του διατηρεί τα
αυθεντικά του χαρακτηριστικά. Ενα από τα καλύτερα διατηρημένα κτίριά του
είναι η εκκλησία της Αγ. Παρασκευής. Από το Χαλίκι ξεκινούν πολλές
διαδρομές σε δασικούς δύσβατους χωματόδρομους, αλλά και ευχάριστα
πεζοπορικά μονοπάτια. Από εδώ ξεκινά και η μαγική, αλλά δύσκολη αυτήν
την εποχή διαδρομή που οδηγεί στην τοποθεσία Βερλίγκα, όπου εντοπίζονται
οι κυριότερες πηγές του Αχελώου.
Τρεις άκρως ορεινές διαδρομές
Αν
έχετε διάθεση για ακόμη πιο ορεινές περιπέτειες, υπάρχουν τρεις
διαδρομές που θα σας τις συστήσουμε ανεπιφύλακτα, αρκεί να ξεκινήσετε με
καλό καιρό και να αντέχετε τη συνεχή οδήγηση σε δρόμους στενούς και
γεμάτους στροφές.
Από το Χαλίκι στο Ανήλιο:
Ο δρόμος είναι στο σύνολό του ασφαλτοστρωμένος, όμως η περιοχή υποφέρει
από κατολισθήσεις. Ετσι κατά διαστήματα -ανάλογα με τις καιρικές
συνθήκες- πέτρες και χώματα πέφτουν στο οδόστρωμα. Ομως αξίζει τον κόπο
να την επιχειρήσετε. Από το Χαλίκι στο Ανήλιο θα διανύσετε 22 χιλιόμετρα
και στη συνέχεια ακόμη 8 έως το Μέτσοβο.
O Προφήτης Ηλίας - θα τον δείτε πριν φτάσετε στο Χαλίκι
Αχελώος - Καλαρρύτες:
Από το ύψος της διασταύρωσης της Ανθούσας θα περάσετε τη γέφυρα του
Αχελώου και θα προχωρήσετε προς μονή Γαλακτοτροφούσας. Στη συνέχεια,
πάντα σε ασφάλτινο οδόστρωμα θα ανηφορίσετε με δύσκολες και έντονες
στροφές για τα 1.900 μέτρα υψόμετρο, όπου στα όρια Θεσσαλίας – Ηπείρου
θα βγείτε στον αυχένα του Μπάρου. Στη συνέχεια ο δρόμος κατηφορίζει
εύκολα για τα χωριά Καλαρρύτες και Συρράκο κι από εκεί προς τα
Τζουμερκοχώρια ή τα Γιάννενα. Βέβαια αυτή η διαδρομή είναι σχεδόν
απίθανο να πραγματοποιηθεί τους χειμερινούς μήνες, όμως και τώρα το
φθινόπωρο, λόγω υψομέτρου, είναι πιθανόν νωρίς το πρωί να συναντήσετε
πάγο σε αρκετά σημεία.
Ανθούσα - δάσος Ρόνας:
Από το χωριό Ανθούσα ξεκινά μια διαδρομή σε σχετικά βατό, χωμάτινο
δρόμο που διασχίζει το περίφημο δάσος της Ρόνας, που απαρτίζεται κυρίως
από θεόρατες οξιές. Την εποχή αυτή η διάσχιση αυτής της διαδρομής είναι
μαγευτική, αφού τα φυλλοβόλα δέντρα έχουν πάρει όλες εκείνες τις
εκτυφλωτικές, κοκκινοκίτρινες αποχρώσεις. Αν έχετε όχημα με κίνηση και
στους τέσσερεις τροχούς, μπορείτε να ολοκληρώσετε τη διαδρομή μετά από
23 χλμ. ώς το χωριό Στεφάνι, που είναι το ψηλότερο χωριό του νομού
Τρικάλων (1.350 υψόμ.).
«Η
καταιγίδα ήταν τόσο έντονη, που φούσκωσε το ποτάμι. Η γέφυρα
παρασύρθηκε, με αποτέλεσμα η Αθήνα να κοπεί στα δύο». Η είδηση διαδόθηκε
από στόμα σε στόμα σπέρνοντας τον φόβο στους κατοίκους της πόλης. Πότε
και που συνέβη αυτό; Tο 1852 στην Αθήνα. Ποιο ήταν το ποτάμι που
φούσκωσε; Η σημερινή οδός Σταδίου… Μάλιστα, στο ύψος του Αρσακείου
υπήρχε και μία γέφυρα και η νεροποντή την παρέσυρε με αποτέλεσμα να
κοπεί η Αθήνα στα δύο.
Ιλισός μπροστά από το Στάδιο, εκεί όπου υπήρχε κάποτε το στρογγυλό
κτίριο του Πανοράματος Θών. Φωτογράφος Οδυσσέας Φωκάς, περίπου 1900,
αρχείο Εθνικής Πινακοθήκης- Μουσείου Α. Σούτζου.
Τα ποτάμια εξακολουθούν να ρέουν κάτω από τους δρόμους της Αθήνας. Σε
πολλά κτίρια κατά μήκος του δρόμου αντλούνται και σήμερα νερά, με
υδραυλικά συστήματα, ενώ γεωτρήσεις του ΙΓΜΕ (Ινστιτούτο Γεωλογικών και
Μεταλλευτικών Ερευνών) απέδειξαν ότι οι περισσότεροι δρόμοι της Αθήνας
κρύβουν ένα μπαζωμένο ρέμα ή ένα υπόγειο ποτάμι.
Ο Ιλισός, ο Ηριδανός, ο Κυκλόβορος, το Λυκόρεμα, ο Βουρλοπόταμος, ο
Βοϊδοπνίχτης, ο Αλασσώνας είναι μερικά από αυτά. Σύμφωνα με μελέτη του
ΕΜΠ, τα ανοιχτά ρέματα το 1945, είχαν μήκος 1.280 χιλιόμετρα και σήμερα,
μόλις, 434 χιλιόμετρα, μειώθηκαν, δηλαδή, σε ποσοστό 66,4%.
Όπως, δε, προκύπτει από μελέτη του ΙΓΜΕ, πριν από μερικά χρόνια, το
80% των νερών της βροχής το απορροφούσε το έδαφος και μόλις το 20%
έπεφτε στη θάλασσα, σήμερα το ποσοστό αυτό έχει αλλάξει δραματικά.
Αθήνα, 1937, κάλυψη Ιλισού. Ο Διοικητής Πρωτευούσης (επί δικτατορίας
Μεταξά) Κωνσταντίνος Κοτζιάς επισκέπτεται τα έργα της κάλυψης Ιλισού.
Στις αρχές του 20ου αιώνα ολόκληρη η περιοχή μεταξύ Ιλισού και Υμηττού
είχε κηρυχθεί αναδασωτέα και είχε φυτευτεί. Στη δεκαετία του ’50
ολοκληρώθηκε η κάλυψη της κοίτης του ποταμού και τη θέση του ποταμού
πήραν οι οδοί Μιχαλακοπούλου, Βασιλέως Κωνσταντίνου και Καλλιρόης. Το
έργο είχε ξεκινήσει το 1939 και το θεμελίωσε ο Μεταξάς με τη
χαρακτηριστική φράση : «Θάπτομεν τον Ιλισόν».
Καθίσταται, λοιπόν, σαφές, ότι τα πλημμυρικά φαινόμενα που συχνά –
πυκνά σημειώνονται στο λεκανοπέδιο, δεν αποτελούν «κεραυνό εν αιθρία»,
αλλά είναι αποτέλεσμα των επιλογών μας και της στρεβλής ανάπτυξης που
ακολουθήσαμε. Και οι αριθμοί είναι ενδεικτικοί: μετά τον Β΄ Παγκόσμιο
Πόλεμο, οι δομημένες επιφάνειες στην Αθήνα κάλυπταν το 25% του
λεκανοπεδίου. Μετά το 1975, το 75% καλύφθηκε από δομημένες επιφάνειες
και δρόμους δίκτυα, ενώ οι ελεύθεροι χώροι αποτελούν, μόλις, στο 4%.[…]
Στα τέλη του 19ου αιώνα, διέσχιζαν το λεκανοπέδιο, 700 χείμαρροι,
ποτάμια και ρυάκια. Το 1999, ο αριθμός τους ήταν μικρότερος των 70
(κάτω, δηλαδή και από το 10%) και σήμερα, δεν υπερβαίνουν τα 50. Που
χάθηκαν; Μπαζώθηκαν και καταπατήθηκαν.
Μόνο στο λεκανοπέδιο της Αττικής έχουν μπαζωθεί και τσιμεντοποιηθεί
περίπου 550 χιλιόμετρα ρέματα και χείμαρροι. Κι αυτό, προκειμένου να
πραγματοποιηθούν τα οικιστικά όνειρα των κατοίκων της Αθήνας, με τις
γνωστές συνέπειες που και σήμερα (για πολλοστή φορά) βιώσαμε.
Ο Ιλισός, ήταν το μεγαλύτερο ποτάμι που διέσχιζε την Αθήνα Ξεκινούσε
από τον Υμηττό, για να καταλήξει στην θάλασσα. Παλιά ήταν ανοικτό.
Σήμερα, κυλάει εξ ολοκλήρου υπογείως, κάτω από τη Μιχαλακοπούλου,
περνάει από την Βασ. Σοφίας (μπροστά από το Παναθηναϊκό Στάδιο),
συνεχίζει στην Καλλιρρόης, για να καταλήξει μετά την Καλλιθέα στην
θάλασσα.
Οι Αθηναίοι θεωρούσαν τον Ιλισό, ιερό και στις όχθες του διατηρούσαν
βωμούς πολλών θεών, όπου τελούνταν τα Μικρά Μυστήρια, τα οποία
σχετίζονταν τόσο με τα Ελευσίνια, όσο και με Διονυσιακές τελετουργίες.
Από το ιερό, αυτό, ποτάμι το μόνο που απομένει σήμερα εμφανές είναι η
στεγνή και χορταριασμένη κοίτη του, δίπλα στην οποία είναι χτισμένη η
Αγία Φωτεινή του Ιλισού. Στον Ιλισό χυνόταν ο Ηριδανός που ξεκινούσε από
τον Λυκαβηττό και κατέβαινε από το Κολωνάκι. Κατά τη διάρκεια των
εργασιών του Μετρό στην πλατεία Συντάγματος, ανακαλύφθηκε η αρχαία κοίτη
του
. Ο ποταμός συνεχίζει στις οδούς Μητροπόλεως και Ερμού, στην Αρχαία
Αγορά και καταλήγει στον Κεραμεικό. Την κοίτη του Ηριδανού συνάντησε το
Μετρό και στο Μοναστηράκι, γεγονός που ανησύχησε ιδιαίτερα τους
υπεύθυνους, καθώς το ποτάμι φούσκωσε κάποιες φορές επικίνδυνα κατά τη
διάρκεια των εργασιών.
Ακόμα και σήμερα, ο υπόγειος ποταμός κατεβάζει 20-30 κυβικά νερού την
ώρα, ενώ τις βροχερές μέρες το νερό υπερδιπλασιάζεται και από τα νερά
του πλημμυρίζει η Ποικίλη Στοά και η Αρχαία Αγορά.
Από το Λυκαβηττό ξεκινούσε και ο Βοϊδοπνίχτης που χωριζόταν, με ένα
μέρος του να περνάει από την οδό Δημοκρίτου και την οδό Ακαδημίας προς
το Αρσάκειο.
Από τα Τουρκοβούνια ξεκινούσε ο Κυκλόβορος, ένας από τους
μεγαλύτερους χειμάρρους της Αθήνας, που έφθανε στο Πεδίον του Άρεως και
διαμέσου της οδού Μάρνη κατέληγε στην πλατεία Βάθης. Το Παγκράτι και τον
Βύρωνα διέσχιζαν ο Αλασσώνας και το ρέμα «Πήδημα της Γριάς» αντίστοιχα.
Στο Φάληρο χύνονταν ο Βουρλοπόταμος (ή Ξηροτάγαρος) και το ρέμα της
Πικροδάφνης.
Το ρέμα του Ποδονίφτη κυλάει κάθετα τους δήμους Χαλανδρίου, Ψυχικού,
Φιλοθέης και Ν. Ιωνίας, διασχίζει υπόγεια τη Λεωφόρο Κηφισίας
καταλήγοντας στον Κηφισό
Οι πανεπιστημιακές μελέτες συγκρίνουν την σημερινή τσιμεντούπολη με
τις παλαιότερες διαμορφώσεις της, όπου γεωργικές εκτάσεις, χωράφια και
ποτάμια διέσχιζαν τη γη. Η εικόνα των πανάρχαιων ποταμών που πότιζαν την
Αθήνα και απορροφούσαν τα νερά της βροχής έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Έτσι, κάθε φορά που βρέχει λίγο παραπάνω, λόγω των επιχωματώσεων και
των αλλοπρόσαλλων οικιστικών σχεδίων, τα υπόγεια ποτάμια «φουσκώνουν»
και πλημμυρίζουν ολόκληρες περιοχές υπενθυμίζοντάς μας την μακραίωνη
ύπαρξή τους και χλευάζοντας τις όποιες (εκ μέρους μας) προσπάθειες
εξαφάνισής τους. Μπαζώθηκαν 800 χιλιόμετρα ρεμάτων.
Το κείμενο προέρχεται από παλαιότερο άρθρο του Δημήτρη Λάππα στην
“Καθημερινή”. Οι φωτογραφίες και η τεκμηρίωση είναι της Δέσποινας
Δρεπανιά από την «Αθήνα μέσα στο χρόνο». Μια Αθήνα που σήμερα κυλά
υπόγεια, αλλά έρχεται στο φως με την πρώτη νεροποντή.
Στα 1900 διέσχιζαν το λεκανοπέδιο 700 χείμαρροι, ποτάμια και ρυάκια. Η
Σταδίου ήταν ποτάμι και μπαζώθηκε μαζί με τον αρχαίο Ιλισό, Ηριδανό και
Κυκλοβόρο. Από τότε “βουλιάζουμε” Μια πόλη που σήμερα κυλά υπόγεια,
αλλά έρχεται στο φως με την πρώτη νεροποντή…
Ένα εξαιρετικό άρθρο της “Μηχανής του χρόνου¨ που μπορείτε να διαβάσετε εδώ… :
Στα 1900 διέσχιζαν το
λεκανοπέδιο 700 χείμαρροι, ποτάμια και ρυάκια. Η Σταδίου ήταν ποτάμι και
μπαζώθηκε μαζί με τον αρχαίο Ιλισό, Ηριδανό και Κυκλοβόρο. Από τότε
“βουλιάζουμε”
ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
A+
A-
«Η καταιγίδα ήταν τόσο έντονη, που φούσκωσε το ποτάμι. Η γέφυρα
παρασύρθηκε, με αποτέλεσμα η Αθήνα να κοπεί στα δύο». Η είδηση διαδόθηκε
από στόμα σε στόμα σπέρνοντας τον φόβο στους κατοίκους της πόλης.
Πότε και που συνέβη αυτό; Tο 1852 στην Αθήνα. Ποιο ήταν το ποτάμι που
φούσκωσε; Η σημερινή οδός Σταδίου.
Μάλιστα, στο ύψος του Αρσακείου υπήρχε και μία γέφυρα και η νεροποντή
την παρέσυρε με αποτέλεσμα να κοπεί η Αθήνα στα δύο.
Ιλισός μπροστα από το Στάδιο εκεί όπου υπήρχε κάποτε το στρογγυλό κτίριο
του Πανοράματος Θών. Φωτογράφος Οδυσσέας Φωκάς, περίπου 1900, αρχείο
Εθνικής Πινακοθήκης- Μουσείου Α. Σούτζου.
Ιλισός μπροστά από το Στάδιο, εκεί όπου υπήρχε κάποτε το στρογγυλό
κτίριο του Πανοράματος Θών. Φωτογράφος Οδυσσέας Φωκάς, περίπου 1900,
αρχείο Εθνικής Πινακοθήκης- Μουσείου Α. Σούτζου.
Τα ποτάμια εξακολουθούν να ρέουν κάτω από τους δρόμους της Αθήνας. Σε
πολλά κτίρια κατά μήκος του δρόμου αντλούνται και σήμερα νερά, με
υδραυλικά συστήματα, ενώ γεωτρήσεις του ΙΓΜΕ (Ινστιτούτο Γεωλογικών και
Μεταλλευτικών Ερευνών) απέδειξαν ότι οι περισσότεροι δρόμοι της Αθήνας
κρύβουν ένα μπαζωμένο ρέμα ή ένα υπόγειο ποτάμι.
Ο Ιλισός, ο Ηριδανός, ο Κυκλόβορος, το Λυκόρεμα, ο Βουρλοπόταμος, ο
Βοϊδοπνίχτης, ο Αλασσώνας είναι μερικά από αυτά.
Σύμφωνα με μελέτη του ΕΜΠ, τα ανοιχτά ρέματα το 1945, είχαν μήκος 1.280
χιλιόμετρα και σήμερα, μόλις, 434 χιλιόμετρα, μειώθηκαν, δηλαδή, σε
ποσοστό 66,4%. Όπως, δε, προκύπτει από μελέτη του ΙΓΜΕ, πριν από μερικά
χρόνια, το 80% των νερών της βροχής το απορροφούσε το έδαφος και μόλις
το 20% έπεφτε στη θάλασσα, σήμερα το ποσοστό αυτό έχει αλλάξει
δραματικά.
Αθήνα, 1937. Κάλυψη Ιλισού Ο Διοικητής Πρωτευούσης (επί δικτατορίας
Μεταξά) Κωνσταντίνος Κοτζιάς επισκέπτεται τα έργα της κάλυψης Ιλισού
μπροστά Στις αρχές του 20ου αιώνα ολόκληρη η περιοχή μεταξύ Ιλισού και
Υμηττού είχε κηρυχθεί αναδασωτέα και είχε φυτευτεί. Στη δεκαετία του ’50
ολοκληρώθηκε η κάλυψη της κοίτης του ποταμού και τη θέση του ποταμού
πήραν οι οδοί Μιχαλακοπούλου, Βασιλέως Κωνσταντίνου και Καλλιρόης. Το
έργο είχε ξεκινήσει το 1939 και το θεμελίωσε ο Μεταξάς με τη
χαρακτηριστική φράση : «Θάπτομεν τον Ιλισόν». Πηγή: Η Αθήνα μέσα στο
χρόνο
Αθήνα, 1937, κάλυψη Ιλισού. Ο Διοικητής Πρωτευούσης (επί δικτατορίας
Μεταξά) Κωνσταντίνος Κοτζιάς επισκέπτεται τα έργα της κάλυψης Ιλισού.
Στις αρχές του 20ου αιώνα ολόκληρη η περιοχή μεταξύ Ιλισού και Υμηττού
είχε κηρυχθεί αναδασωτέα και είχε φυτευτεί. Στη δεκαετία του ’50
ολοκληρώθηκε η κάλυψη της κοίτης του ποταμού και τη θέση του ποταμού
πήραν οι οδοί Μιχαλακοπούλου, Βασιλέως Κωνσταντίνου και Καλλιρόης. Το
έργο είχε ξεκινήσει το 1939 και το θεμελίωσε ο Μεταξάς με τη
χαρακτηριστική φράση : «Θάπτομεν τον Ιλισόν». Πηγή: Η Αθήνα μέσα στο
χρόνο
Καθίσταται, λοιπόν, σαφές, ότι τα πλημμυρικά φαινόμενα που συχνά – πυκνά
σημειώνονται στο λεκανοπέδιο, δεν αποτελούν «κεραυνό εν αιθρία», αλλά
είναι αποτέλεσμα των επιλογών μας και της στρεβλής ανάπτυξης που
ακολουθήσαμε.
Και οι αριθμοί είναι ενδεικτικοί: μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι
δομημένες επιφάνειες στην Αθήνα κάλυπταν το 25% του λεκανοπεδίου. Μετά
το 1975, το 75% καλύφθηκε από δομημένες επιφάνειες και δρόμους δίκτυα,
ενώ οι ελεύθεροι χώροι αποτελούν, μόλις, στο 4%.[…]
Τα ρέματα, χθες και σήμερα
Χάρτης των ποταμών και των ρεμάτω, γραφική απεικόνιση ΤΑ ΝΕΑ: Σάββατο 4
Ιουλίου 2009
Χάρτης των ποταμών και των ρεμάτων. Γραφική απεικόνιση ΤΑ ΝΕΑ (4 Ιουλίου
2009)
Στα τέλη του 19ου αιώνα, διέσχιζαν το λεκανοπέδιο, 700 χείμαρροι,
ποτάμια και ρυάκια.
Το 1999, ο αριθμός τους ήταν μικρότερος των 70 (κάτω, δηλαδή και από το
10%) και σήμερα, δεν υπερβαίνουν τα 50. Που χάθηκαν;
Μπαζώθηκαν και καταπατήθηκαν. Μόνο στο λεκανοπέδιο της Αττικής έχουν
μπαζωθεί και τσιμεντοποιηθεί περίπου 550 χιλιόμετρα ρέματα και
χείμαρροι. Κι αυτό, προκειμένου να πραγματοποιηθούν τα οικιστικά όνειρα
των κατοίκων της Αθήνας, με τις γνωστές συνέπειες που και σήμερα (για
πολλοστή φορά) βιώσαμε.
Ο Ιλισός το 1910 περίπου στο ύψος της Καλιρρόης.
Ο Ιλισός το 1910 περίπου στο ύψος της Καλιρρόης.
Ο Ιλισός, ήταν το μεγαλύτερο ποτάμι που διέσχιζε την Αθήνα
Ξεκινούσε από τον Υμηττό, για να καταλήξει στην θάλασσα. Παλιά ήταν
ανοικτό. Σήμερα, κυλάει εξ ολοκλήρου υπογείως, κάτω από τη
Μιχαλακοπούλου, περνάει από την Βασ. Σοφίας (μπροστά από το Παναθηναϊκό
Στάδιο), συνεχίζει στην Καλλιρρόης, για να καταλήξει μετά την Καλλιθέα
στην θάλασσα.
Οι Αθηναίοι θεωρούσαν τον Ιλισό, ιερό και στις όχθες του διατηρούσαν
βωμούς πολλών θεών, όπου τελούνταν τα Μικρά Μυστήρια, τα οποία
σχετίζονταν τόσο με τα Ελευσίνια, όσο και με Διονυσιακές τελετουργίες.
Από το ιερό, αυτό, ποτάμι το μόνο που απομένει σήμερα εμφανές είναι η
στεγνή και χορταριασμένη κοίτη του, δίπλα στην οποία είναι χτισμένη η
Αγία Φωτεινή του Ιλισού.
Στον Ιλισό χυνόταν ο Ηριδανός που ξεκινούσε από τον Λυκαβηττό και
κατέβαινε από το Κολωνάκι. Κατά τη διάρκεια των εργασιών του Μετρό στην
πλατεία Συντάγματος, ανακαλύφθηκε η αρχαία κοίτη του.
Ο ποταμός συνεχίζει στις οδούς Μητροπόλεως και Ερμού, στην Αρχαία Αγορά
και καταλήγει στον Κεραμεικό. Την κοίτη του Ηριδανού συνάντησε το Μετρό
και στο Μοναστηράκι, γεγονός που ανησύχησε ιδιαίτερα τους υπεύθυνους,
καθώς το ποτάμι φούσκωσε κάποιες φορές επικίνδυνα κατά τη διάρκεια των
εργασιών. Ακόμα και σήμερα, ο υπόγειος ποταμός κατεβάζει 20-30 κυβικά
νερού την ώρα, ενώ τις βροχερές μέρες το νερό υπερδιπλασιάζεται και από
τα νερά του πλημμυρίζει η Ποικίλη Στοά και η Αρχαία Αγορά.
Τμήμα του Ηριδανού εντός του Κεραμεικού.
Τμήμα του Ηριδανού εντός του Κεραμεικού.
Από το Λυκαβηττό ξεκινούσε και ο Βοϊδοπνίχτης που χωριζόταν, με ένα
μέρος του να περνάει από την οδό Δημοκρίτου και την οδό Ακαδημίας προς
το Αρσάκειο. Από τα Τουρκοβούνια ξεκινούσε ο Κυκλόβορος, ένας από τους
μεγαλύτερους χειμάρρους της Αθήνας, που έφθανε στο Πεδίον του Άρεως και
διαμέσου της οδού Μάρνη κατέληγε στην πλατεία Βάθης.
Το Παγκράτι και τον Βύρωνα διέσχιζαν ο Αλασσώνας και το ρέμα «Πήδημα της
Γριάς» αντίστοιχα.
Στο Φάληρο χύνονταν ο Βουρλοπόταμος (ή Ξηροτάγαρος) και το ρέμα της
Πικροδάφνης.
Το ρέμα του Ποδονίφτη κυλάει κάθετα τους δήμους Χαλανδρίου, Ψυχικού,
Φιλοθέης και Ν. Ιωνίας, διασχίζει υπόγεια τη Λεωφόρο Κηφισίας
καταλήγοντας στον Κηφισό.
Αθήνα με Ακρόπολη: μερική άποψη από τον Κυκλόβορο εκεί που είναι σήμερα η
Πλατεία Μεταξουργείου. AUG. LOFFLER (1822-1866) (ζωγράφος) &
A.FESCA (χαράκτης)
Αθήνα με Ακρόπολη: μερική άποψη από τον Κυκλόβορο εκεί που είναι σήμερα η
Πλατεία Μεταξουργείου.
AUG. LOFFLER (1822-1866) (ζωγράφος) & A.FESCA (χαράκτης).Πηγή: Η
Αθήνα μέσα στο χρόνο.
Οι πανεπιστημιακές μελέτες συγκρίνουν την σημερινή τσιμεντούπολη με τις
παλαιότερες διαμορφώσεις της, όπου γεωργικές εκτάσεις, χωράφια και
ποτάμια διέσχιζαν τη γη. Η εικόνα των πανάρχαιων ποταμών που πότιζαν την
Αθήνα και απορροφούσαν τα νερά της βροχής έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Έτσι, κάθε φορά που βρέχει λίγο παραπάνω, λόγω των επιχωματώσεων και των
αλλοπρόσαλλων οικιστικών σχεδίων, τα υπόγεια ποτάμια «φουσκώνουν» και
πλημμυρίζουν ολόκληρες περιοχές υπενθυμίζοντάς μας την μακραίωνη ύπαρξή
τους και χλευάζοντας τις όποιες (εκ μέρους μας) προσπάθειες εξαφάνισής
τους.
Μπαζώθηκαν 800 χιλιόμετρα ρεμάτων.
Το κείμενο προέρχεται από παλαιότερο άρθρο του Δημήτρη Λάππα στην
“Καθημερινή”.
Οι φωτογραφίες και η τεκμηρίωση είναι της Δέσποινας Δρεπανιά από την
“Αθήνα μέσα στο χρόνο”. Μια Αθήνα που σήμερα κυλά υπόγεια, αλλά έρχεται
στο φως με την πρώτη νεροποντή.
Στην αρχική φωτογραφία απεικονίζεται ο Ιλισός ποταμός μπροστά στο
Καλλιμάρμαρο Στάδιο στις 06-02-1927. Τη λήψη έκανε το πλήρωμα ενός
ελαφρού Καταδρομικού Γερμανικού Πολεμικού Πλοίου με το όνομα
“Ηamburg”....
Στα 1900 διέσχιζαν το
λεκανοπέδιο 700 χείμαρροι, ποτάμια και ρυάκια. Η Σταδίου ήταν ποτάμι και
μπαζώθηκε μαζί με τον αρχαίο Ιλισό, Ηριδανό και Κυκλοβόρο. Από τότε
“βουλιάζουμε”
ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
A+
A-
«Η καταιγίδα ήταν τόσο έντονη, που φούσκωσε το ποτάμι. Η γέφυρα
παρασύρθηκε, με αποτέλεσμα η Αθήνα να κοπεί στα δύο». Η είδηση διαδόθηκε
από στόμα σε στόμα σπέρνοντας τον φόβο στους κατοίκους της πόλης.
Πότε και που συνέβη αυτό; Tο 1852 στην Αθήνα. Ποιο ήταν το ποτάμι που
φούσκωσε; Η σημερινή οδός Σταδίου.
Μάλιστα, στο ύψος του Αρσακείου υπήρχε και μία γέφυρα και η νεροποντή
την παρέσυρε με αποτέλεσμα να κοπεί η Αθήνα στα δύο.
Ιλισός μπροστα από το Στάδιο εκεί όπου υπήρχε κάποτε το στρογγυλό κτίριο
του Πανοράματος Θών. Φωτογράφος Οδυσσέας Φωκάς, περίπου 1900, αρχείο
Εθνικής Πινακοθήκης- Μουσείου Α. Σούτζου.
Ιλισός μπροστά από το Στάδιο, εκεί όπου υπήρχε κάποτε το στρογγυλό
κτίριο του Πανοράματος Θών. Φωτογράφος Οδυσσέας Φωκάς, περίπου 1900,
αρχείο Εθνικής Πινακοθήκης- Μουσείου Α. Σούτζου.
Τα ποτάμια εξακολουθούν να ρέουν κάτω από τους δρόμους της Αθήνας. Σε
πολλά κτίρια κατά μήκος του δρόμου αντλούνται και σήμερα νερά, με
υδραυλικά συστήματα, ενώ γεωτρήσεις του ΙΓΜΕ (Ινστιτούτο Γεωλογικών και
Μεταλλευτικών Ερευνών) απέδειξαν ότι οι περισσότεροι δρόμοι της Αθήνας
κρύβουν ένα μπαζωμένο ρέμα ή ένα υπόγειο ποτάμι.
Ο Ιλισός, ο Ηριδανός, ο Κυκλόβορος, το Λυκόρεμα, ο Βουρλοπόταμος, ο
Βοϊδοπνίχτης, ο Αλασσώνας είναι μερικά από αυτά.
Σύμφωνα με μελέτη του ΕΜΠ, τα ανοιχτά ρέματα το 1945, είχαν μήκος 1.280
χιλιόμετρα και σήμερα, μόλις, 434 χιλιόμετρα, μειώθηκαν, δηλαδή, σε
ποσοστό 66,4%. Όπως, δε, προκύπτει από μελέτη του ΙΓΜΕ, πριν από μερικά
χρόνια, το 80% των νερών της βροχής το απορροφούσε το έδαφος και μόλις
το 20% έπεφτε στη θάλασσα, σήμερα το ποσοστό αυτό έχει αλλάξει
δραματικά.
Αθήνα, 1937. Κάλυψη Ιλισού Ο Διοικητής Πρωτευούσης (επί δικτατορίας
Μεταξά) Κωνσταντίνος Κοτζιάς επισκέπτεται τα έργα της κάλυψης Ιλισού
μπροστά Στις αρχές του 20ου αιώνα ολόκληρη η περιοχή μεταξύ Ιλισού και
Υμηττού είχε κηρυχθεί αναδασωτέα και είχε φυτευτεί. Στη δεκαετία του ’50
ολοκληρώθηκε η κάλυψη της κοίτης του ποταμού και τη θέση του ποταμού
πήραν οι οδοί Μιχαλακοπούλου, Βασιλέως Κωνσταντίνου και Καλλιρόης. Το
έργο είχε ξεκινήσει το 1939 και το θεμελίωσε ο Μεταξάς με τη
χαρακτηριστική φράση : «Θάπτομεν τον Ιλισόν». Πηγή: Η Αθήνα μέσα στο
χρόνο
Αθήνα, 1937, κάλυψη Ιλισού. Ο Διοικητής Πρωτευούσης (επί δικτατορίας
Μεταξά) Κωνσταντίνος Κοτζιάς επισκέπτεται τα έργα της κάλυψης Ιλισού.
Στις αρχές του 20ου αιώνα ολόκληρη η περιοχή μεταξύ Ιλισού και Υμηττού
είχε κηρυχθεί αναδασωτέα και είχε φυτευτεί. Στη δεκαετία του ’50
ολοκληρώθηκε η κάλυψη της κοίτης του ποταμού και τη θέση του ποταμού
πήραν οι οδοί Μιχαλακοπούλου, Βασιλέως Κωνσταντίνου και Καλλιρόης. Το
έργο είχε ξεκινήσει το 1939 και το θεμελίωσε ο Μεταξάς με τη
χαρακτηριστική φράση : «Θάπτομεν τον Ιλισόν». Πηγή: Η Αθήνα μέσα στο
χρόνο
Καθίσταται, λοιπόν, σαφές, ότι τα πλημμυρικά φαινόμενα που συχνά – πυκνά
σημειώνονται στο λεκανοπέδιο, δεν αποτελούν «κεραυνό εν αιθρία», αλλά
είναι αποτέλεσμα των επιλογών μας και της στρεβλής ανάπτυξης που
ακολουθήσαμε.
Και οι αριθμοί είναι ενδεικτικοί: μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι
δομημένες επιφάνειες στην Αθήνα κάλυπταν το 25% του λεκανοπεδίου. Μετά
το 1975, το 75% καλύφθηκε από δομημένες επιφάνειες και δρόμους δίκτυα,
ενώ οι ελεύθεροι χώροι αποτελούν, μόλις, στο 4%.[…]
Τα ρέματα, χθες και σήμερα
Χάρτης των ποταμών και των ρεμάτω, γραφική απεικόνιση ΤΑ ΝΕΑ: Σάββατο 4
Ιουλίου 2009
Χάρτης των ποταμών και των ρεμάτων. Γραφική απεικόνιση ΤΑ ΝΕΑ (4 Ιουλίου
2009)
Στα τέλη του 19ου αιώνα, διέσχιζαν το λεκανοπέδιο, 700 χείμαρροι,
ποτάμια και ρυάκια.
Το 1999, ο αριθμός τους ήταν μικρότερος των 70 (κάτω, δηλαδή και από το
10%) και σήμερα, δεν υπερβαίνουν τα 50. Που χάθηκαν;
Μπαζώθηκαν και καταπατήθηκαν. Μόνο στο λεκανοπέδιο της Αττικής έχουν
μπαζωθεί και τσιμεντοποιηθεί περίπου 550 χιλιόμετρα ρέματα και
χείμαρροι. Κι αυτό, προκειμένου να πραγματοποιηθούν τα οικιστικά όνειρα
των κατοίκων της Αθήνας, με τις γνωστές συνέπειες που και σήμερα (για
πολλοστή φορά) βιώσαμε.
Ο Ιλισός το 1910 περίπου στο ύψος της Καλιρρόης.
Ο Ιλισός το 1910 περίπου στο ύψος της Καλιρρόης.
Ο Ιλισός, ήταν το μεγαλύτερο ποτάμι που διέσχιζε την Αθήνα
Ξεκινούσε από τον Υμηττό, για να καταλήξει στην θάλασσα. Παλιά ήταν
ανοικτό. Σήμερα, κυλάει εξ ολοκλήρου υπογείως, κάτω από τη
Μιχαλακοπούλου, περνάει από την Βασ. Σοφίας (μπροστά από το Παναθηναϊκό
Στάδιο), συνεχίζει στην Καλλιρρόης, για να καταλήξει μετά την Καλλιθέα
στην θάλασσα.
Οι Αθηναίοι θεωρούσαν τον Ιλισό, ιερό και στις όχθες του διατηρούσαν
βωμούς πολλών θεών, όπου τελούνταν τα Μικρά Μυστήρια, τα οποία
σχετίζονταν τόσο με τα Ελευσίνια, όσο και με Διονυσιακές τελετουργίες.
Από το ιερό, αυτό, ποτάμι το μόνο που απομένει σήμερα εμφανές είναι η
στεγνή και χορταριασμένη κοίτη του, δίπλα στην οποία είναι χτισμένη η
Αγία Φωτεινή του Ιλισού.
Στον Ιλισό χυνόταν ο Ηριδανός που ξεκινούσε από τον Λυκαβηττό και
κατέβαινε από το Κολωνάκι. Κατά τη διάρκεια των εργασιών του Μετρό στην
πλατεία Συντάγματος, ανακαλύφθηκε η αρχαία κοίτη του.
Ο ποταμός συνεχίζει στις οδούς Μητροπόλεως και Ερμού, στην Αρχαία Αγορά
και καταλήγει στον Κεραμεικό. Την κοίτη του Ηριδανού συνάντησε το Μετρό
και στο Μοναστηράκι, γεγονός που ανησύχησε ιδιαίτερα τους υπεύθυνους,
καθώς το ποτάμι φούσκωσε κάποιες φορές επικίνδυνα κατά τη διάρκεια των
εργασιών. Ακόμα και σήμερα, ο υπόγειος ποταμός κατεβάζει 20-30 κυβικά
νερού την ώρα, ενώ τις βροχερές μέρες το νερό υπερδιπλασιάζεται και από
τα νερά του πλημμυρίζει η Ποικίλη Στοά και η Αρχαία Αγορά.
Τμήμα του Ηριδανού εντός του Κεραμεικού.
Τμήμα του Ηριδανού εντός του Κεραμεικού.
Από το Λυκαβηττό ξεκινούσε και ο Βοϊδοπνίχτης που χωριζόταν, με ένα
μέρος του να περνάει από την οδό Δημοκρίτου και την οδό Ακαδημίας προς
το Αρσάκειο. Από τα Τουρκοβούνια ξεκινούσε ο Κυκλόβορος, ένας από τους
μεγαλύτερους χειμάρρους της Αθήνας, που έφθανε στο Πεδίον του Άρεως και
διαμέσου της οδού Μάρνη κατέληγε στην πλατεία Βάθης.
Το Παγκράτι και τον Βύρωνα διέσχιζαν ο Αλασσώνας και το ρέμα «Πήδημα της
Γριάς» αντίστοιχα.
Στο Φάληρο χύνονταν ο Βουρλοπόταμος (ή Ξηροτάγαρος) και το ρέμα της
Πικροδάφνης.
Το ρέμα του Ποδονίφτη κυλάει κάθετα τους δήμους Χαλανδρίου, Ψυχικού,
Φιλοθέης και Ν. Ιωνίας, διασχίζει υπόγεια τη Λεωφόρο Κηφισίας
καταλήγοντας στον Κηφισό.
Αθήνα με Ακρόπολη: μερική άποψη από τον Κυκλόβορο εκεί που είναι σήμερα η
Πλατεία Μεταξουργείου. AUG. LOFFLER (1822-1866) (ζωγράφος) &
A.FESCA (χαράκτης)
Αθήνα με Ακρόπολη: μερική άποψη από τον Κυκλόβορο εκεί που είναι σήμερα η
Πλατεία Μεταξουργείου.
AUG. LOFFLER (1822-1866) (ζωγράφος) & A.FESCA (χαράκτης).Πηγή: Η
Αθήνα μέσα στο χρόνο.
Οι πανεπιστημιακές μελέτες συγκρίνουν την σημερινή τσιμεντούπολη με τις
παλαιότερες διαμορφώσεις της, όπου γεωργικές εκτάσεις, χωράφια και
ποτάμια διέσχιζαν τη γη. Η εικόνα των πανάρχαιων ποταμών που πότιζαν την
Αθήνα και απορροφούσαν τα νερά της βροχής έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Έτσι, κάθε φορά που βρέχει λίγο παραπάνω, λόγω των επιχωματώσεων και των
αλλοπρόσαλλων οικιστικών σχεδίων, τα υπόγεια ποτάμια «φουσκώνουν» και
πλημμυρίζουν ολόκληρες περιοχές υπενθυμίζοντάς μας την μακραίωνη ύπαρξή
τους και χλευάζοντας τις όποιες (εκ μέρους μας) προσπάθειες εξαφάνισής
τους.
Μπαζώθηκαν 800 χιλιόμετρα ρεμάτων.
Το κείμενο προέρχεται από παλαιότερο άρθρο του Δημήτρη Λάππα στην
“Καθημερινή”.
Οι φωτογραφίες και η τεκμηρίωση είναι της Δέσποινας Δρεπανιά από την
“Αθήνα μέσα στο χρόνο”. Μια Αθήνα που σήμερα κυλά υπόγεια, αλλά έρχεται
στο φως με την πρώτη νεροποντή.
Στην αρχική φωτογραφία απεικονίζεται ο Ιλισός ποταμός μπροστά στο
Καλλιμάρμαρο Στάδιο στις 06-02-1927. Τη λήψη έκανε το πλήρωμα ενός
ελαφρού Καταδρομικού Γερμανικού Πολεμικού Πλοίου με το όνομα
“Ηamburg”....
Στα 1900 διέσχιζαν το
λεκανοπέδιο 700 χείμαρροι, ποτάμια και ρυάκια. Η Σταδίου ήταν ποτάμι και
μπαζώθηκε μαζί με τον αρχαίο Ιλισό, Ηριδανό και Κυκλοβόρο. Από τότε
“βουλιάζουμε”
ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
A+
A-
«Η καταιγίδα ήταν τόσο έντονη, που φούσκωσε το ποτάμι. Η γέφυρα
παρασύρθηκε, με αποτέλεσμα η Αθήνα να κοπεί στα δύο». Η είδηση διαδόθηκε
από στόμα σε στόμα σπέρνοντας τον φόβο στους κατοίκους της πόλης.
Πότε και που συνέβη αυτό; Tο 1852 στην Αθήνα. Ποιο ήταν το ποτάμι που
φούσκωσε; Η σημερινή οδός Σταδίου.
Μάλιστα, στο ύψος του Αρσακείου υπήρχε και μία γέφυρα και η νεροποντή
την παρέσυρε με αποτέλεσμα να κοπεί η Αθήνα στα δύο.
Ιλισός μπροστα από το Στάδιο εκεί όπου υπήρχε κάποτε το στρογγυλό κτίριο
του Πανοράματος Θών. Φωτογράφος Οδυσσέας Φωκάς, περίπου 1900, αρχείο
Εθνικής Πινακοθήκης- Μουσείου Α. Σούτζου.
Ιλισός μπροστά από το Στάδιο, εκεί όπου υπήρχε κάποτε το στρογγυλό
κτίριο του Πανοράματος Θών. Φωτογράφος Οδυσσέας Φωκάς, περίπου 1900,
αρχείο Εθνικής Πινακοθήκης- Μουσείου Α. Σούτζου.
Τα ποτάμια εξακολουθούν να ρέουν κάτω από τους δρόμους της Αθήνας. Σε
πολλά κτίρια κατά μήκος του δρόμου αντλούνται και σήμερα νερά, με
υδραυλικά συστήματα, ενώ γεωτρήσεις του ΙΓΜΕ (Ινστιτούτο Γεωλογικών και
Μεταλλευτικών Ερευνών) απέδειξαν ότι οι περισσότεροι δρόμοι της Αθήνας
κρύβουν ένα μπαζωμένο ρέμα ή ένα υπόγειο ποτάμι.
Ο Ιλισός, ο Ηριδανός, ο Κυκλόβορος, το Λυκόρεμα, ο Βουρλοπόταμος, ο
Βοϊδοπνίχτης, ο Αλασσώνας είναι μερικά από αυτά.
Σύμφωνα με μελέτη του ΕΜΠ, τα ανοιχτά ρέματα το 1945, είχαν μήκος 1.280
χιλιόμετρα και σήμερα, μόλις, 434 χιλιόμετρα, μειώθηκαν, δηλαδή, σε
ποσοστό 66,4%. Όπως, δε, προκύπτει από μελέτη του ΙΓΜΕ, πριν από μερικά
χρόνια, το 80% των νερών της βροχής το απορροφούσε το έδαφος και μόλις
το 20% έπεφτε στη θάλασσα, σήμερα το ποσοστό αυτό έχει αλλάξει
δραματικά.
Αθήνα, 1937. Κάλυψη Ιλισού Ο Διοικητής Πρωτευούσης (επί δικτατορίας
Μεταξά) Κωνσταντίνος Κοτζιάς επισκέπτεται τα έργα της κάλυψης Ιλισού
μπροστά Στις αρχές του 20ου αιώνα ολόκληρη η περιοχή μεταξύ Ιλισού και
Υμηττού είχε κηρυχθεί αναδασωτέα και είχε φυτευτεί. Στη δεκαετία του ’50
ολοκληρώθηκε η κάλυψη της κοίτης του ποταμού και τη θέση του ποταμού
πήραν οι οδοί Μιχαλακοπούλου, Βασιλέως Κωνσταντίνου και Καλλιρόης. Το
έργο είχε ξεκινήσει το 1939 και το θεμελίωσε ο Μεταξάς με τη
χαρακτηριστική φράση : «Θάπτομεν τον Ιλισόν». Πηγή: Η Αθήνα μέσα στο
χρόνο
Αθήνα, 1937, κάλυψη Ιλισού. Ο Διοικητής Πρωτευούσης (επί δικτατορίας
Μεταξά) Κωνσταντίνος Κοτζιάς επισκέπτεται τα έργα της κάλυψης Ιλισού.
Στις αρχές του 20ου αιώνα ολόκληρη η περιοχή μεταξύ Ιλισού και Υμηττού
είχε κηρυχθεί αναδασωτέα και είχε φυτευτεί. Στη δεκαετία του ’50
ολοκληρώθηκε η κάλυψη της κοίτης του ποταμού και τη θέση του ποταμού
πήραν οι οδοί Μιχαλακοπούλου, Βασιλέως Κωνσταντίνου και Καλλιρόης. Το
έργο είχε ξεκινήσει το 1939 και το θεμελίωσε ο Μεταξάς με τη
χαρακτηριστική φράση : «Θάπτομεν τον Ιλισόν». Πηγή: Η Αθήνα μέσα στο
χρόνο
Καθίσταται, λοιπόν, σαφές, ότι τα πλημμυρικά φαινόμενα που συχνά – πυκνά
σημειώνονται στο λεκανοπέδιο, δεν αποτελούν «κεραυνό εν αιθρία», αλλά
είναι αποτέλεσμα των επιλογών μας και της στρεβλής ανάπτυξης που
ακολουθήσαμε.
Και οι αριθμοί είναι ενδεικτικοί: μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι
δομημένες επιφάνειες στην Αθήνα κάλυπταν το 25% του λεκανοπεδίου. Μετά
το 1975, το 75% καλύφθηκε από δομημένες επιφάνειες και δρόμους δίκτυα,
ενώ οι ελεύθεροι χώροι αποτελούν, μόλις, στο 4%.[…]
Τα ρέματα, χθες και σήμερα
Χάρτης των ποταμών και των ρεμάτω, γραφική απεικόνιση ΤΑ ΝΕΑ: Σάββατο 4
Ιουλίου 2009
Χάρτης των ποταμών και των ρεμάτων. Γραφική απεικόνιση ΤΑ ΝΕΑ (4 Ιουλίου
2009)
Στα τέλη του 19ου αιώνα, διέσχιζαν το λεκανοπέδιο, 700 χείμαρροι,
ποτάμια και ρυάκια.
Το 1999, ο αριθμός τους ήταν μικρότερος των 70 (κάτω, δηλαδή και από το
10%) και σήμερα, δεν υπερβαίνουν τα 50. Που χάθηκαν;
Μπαζώθηκαν και καταπατήθηκαν. Μόνο στο λεκανοπέδιο της Αττικής έχουν
μπαζωθεί και τσιμεντοποιηθεί περίπου 550 χιλιόμετρα ρέματα και
χείμαρροι. Κι αυτό, προκειμένου να πραγματοποιηθούν τα οικιστικά όνειρα
των κατοίκων της Αθήνας, με τις γνωστές συνέπειες που και σήμερα (για
πολλοστή φορά) βιώσαμε.
Ο Ιλισός το 1910 περίπου στο ύψος της Καλιρρόης.
Ο Ιλισός το 1910 περίπου στο ύψος της Καλιρρόης.
Ο Ιλισός, ήταν το μεγαλύτερο ποτάμι που διέσχιζε την Αθήνα
Ξεκινούσε από τον Υμηττό, για να καταλήξει στην θάλασσα. Παλιά ήταν
ανοικτό. Σήμερα, κυλάει εξ ολοκλήρου υπογείως, κάτω από τη
Μιχαλακοπούλου, περνάει από την Βασ. Σοφίας (μπροστά από το Παναθηναϊκό
Στάδιο), συνεχίζει στην Καλλιρρόης, για να καταλήξει μετά την Καλλιθέα
στην θάλασσα.
Οι Αθηναίοι θεωρούσαν τον Ιλισό, ιερό και στις όχθες του διατηρούσαν
βωμούς πολλών θεών, όπου τελούνταν τα Μικρά Μυστήρια, τα οποία
σχετίζονταν τόσο με τα Ελευσίνια, όσο και με Διονυσιακές τελετουργίες.
Από το ιερό, αυτό, ποτάμι το μόνο που απομένει σήμερα εμφανές είναι η
στεγνή και χορταριασμένη κοίτη του, δίπλα στην οποία είναι χτισμένη η
Αγία Φωτεινή του Ιλισού.
Στον Ιλισό χυνόταν ο Ηριδανός που ξεκινούσε από τον Λυκαβηττό και
κατέβαινε από το Κολωνάκι. Κατά τη διάρκεια των εργασιών του Μετρό στην
πλατεία Συντάγματος, ανακαλύφθηκε η αρχαία κοίτη του.
Ο ποταμός συνεχίζει στις οδούς Μητροπόλεως και Ερμού, στην Αρχαία Αγορά
και καταλήγει στον Κεραμεικό. Την κοίτη του Ηριδανού συνάντησε το Μετρό
και στο Μοναστηράκι, γεγονός που ανησύχησε ιδιαίτερα τους υπεύθυνους,
καθώς το ποτάμι φούσκωσε κάποιες φορές επικίνδυνα κατά τη διάρκεια των
εργασιών. Ακόμα και σήμερα, ο υπόγειος ποταμός κατεβάζει 20-30 κυβικά
νερού την ώρα, ενώ τις βροχερές μέρες το νερό υπερδιπλασιάζεται και από
τα νερά του πλημμυρίζει η Ποικίλη Στοά και η Αρχαία Αγορά.
Τμήμα του Ηριδανού εντός του Κεραμεικού.
Τμήμα του Ηριδανού εντός του Κεραμεικού.
Από το Λυκαβηττό ξεκινούσε και ο Βοϊδοπνίχτης που χωριζόταν, με ένα
μέρος του να περνάει από την οδό Δημοκρίτου και την οδό Ακαδημίας προς
το Αρσάκειο. Από τα Τουρκοβούνια ξεκινούσε ο Κυκλόβορος, ένας από τους
μεγαλύτερους χειμάρρους της Αθήνας, που έφθανε στο Πεδίον του Άρεως και
διαμέσου της οδού Μάρνη κατέληγε στην πλατεία Βάθης.
Το Παγκράτι και τον Βύρωνα διέσχιζαν ο Αλασσώνας και το ρέμα «Πήδημα της
Γριάς» αντίστοιχα.
Στο Φάληρο χύνονταν ο Βουρλοπόταμος (ή Ξηροτάγαρος) και το ρέμα της
Πικροδάφνης.
Το ρέμα του Ποδονίφτη κυλάει κάθετα τους δήμους Χαλανδρίου, Ψυχικού,
Φιλοθέης και Ν. Ιωνίας, διασχίζει υπόγεια τη Λεωφόρο Κηφισίας
καταλήγοντας στον Κηφισό.
Αθήνα με Ακρόπολη: μερική άποψη από τον Κυκλόβορο εκεί που είναι σήμερα η
Πλατεία Μεταξουργείου. AUG. LOFFLER (1822-1866) (ζωγράφος) &
A.FESCA (χαράκτης)
Αθήνα με Ακρόπολη: μερική άποψη από τον Κυκλόβορο εκεί που είναι σήμερα η
Πλατεία Μεταξουργείου.
AUG. LOFFLER (1822-1866) (ζωγράφος) & A.FESCA (χαράκτης).Πηγή: Η
Αθήνα μέσα στο χρόνο.
Οι πανεπιστημιακές μελέτες συγκρίνουν την σημερινή τσιμεντούπολη με τις
παλαιότερες διαμορφώσεις της, όπου γεωργικές εκτάσεις, χωράφια και
ποτάμια διέσχιζαν τη γη. Η εικόνα των πανάρχαιων ποταμών που πότιζαν την
Αθήνα και απορροφούσαν τα νερά της βροχής έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Έτσι, κάθε φορά που βρέχει λίγο παραπάνω, λόγω των επιχωματώσεων και των
αλλοπρόσαλλων οικιστικών σχεδίων, τα υπόγεια ποτάμια «φουσκώνουν» και
πλημμυρίζουν ολόκληρες περιοχές υπενθυμίζοντάς μας την μακραίωνη ύπαρξή
τους και χλευάζοντας τις όποιες (εκ μέρους μας) προσπάθειες εξαφάνισής
τους.
Μπαζώθηκαν 800 χιλιόμετρα ρεμάτων.
Το κείμενο προέρχεται από παλαιότερο άρθρο του Δημήτρη Λάππα στην
“Καθημερινή”.
Οι φωτογραφίες και η τεκμηρίωση είναι της Δέσποινας Δρεπανιά από την
“Αθήνα μέσα στο χρόνο”. Μια Αθήνα που σήμερα κυλά υπόγεια, αλλά έρχεται
στο φως με την πρώτη νεροποντή.
Στην αρχική φωτογραφία απεικονίζεται ο Ιλισός ποταμός μπροστά στο
Καλλιμάρμαρο Στάδιο στις 06-02-1927. Τη λήψη έκανε το πλήρωμα ενός
ελαφρού Καταδρομικού Γερμανικού Πολεμικού Πλοίου με το όνομα
“Ηamburg”....
Στα 1900 διέσχιζαν το
λεκανοπέδιο 700 χείμαρροι, ποτάμια και ρυάκια. Η Σταδίου ήταν ποτάμι και
μπαζώθηκε μαζί με τον αρχαίο Ιλισό, Ηριδανό και Κυκλοβόρο. Από τότε
“βουλιάζουμε”
ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
A+
A-
«Η καταιγίδα ήταν τόσο έντονη, που φούσκωσε το ποτάμι. Η γέφυρα
παρασύρθηκε, με αποτέλεσμα η Αθήνα να κοπεί στα δύο». Η είδηση διαδόθηκε
από στόμα σε στόμα σπέρνοντας τον φόβο στους κατοίκους της πόλης.
Πότε και που συνέβη αυτό; Tο 1852 στην Αθήνα. Ποιο ήταν το ποτάμι που
φούσκωσε; Η σημερινή οδός Σταδίου.
Μάλιστα, στο ύψος του Αρσακείου υπήρχε και μία γέφυρα και η νεροποντή
την παρέσυρε με αποτέλεσμα να κοπεί η Αθήνα στα δύο.
Ιλισός μπροστα από το Στάδιο εκεί όπου υπήρχε κάποτε το στρογγυλό κτίριο
του Πανοράματος Θών. Φωτογράφος Οδυσσέας Φωκάς, περίπου 1900, αρχείο
Εθνικής Πινακοθήκης- Μουσείου Α. Σούτζου.
Ιλισός μπροστά από το Στάδιο, εκεί όπου υπήρχε κάποτε το στρογγυλό
κτίριο του Πανοράματος Θών. Φωτογράφος Οδυσσέας Φωκάς, περίπου 1900,
αρχείο Εθνικής Πινακοθήκης- Μουσείου Α. Σούτζου.
Τα ποτάμια εξακολουθούν να ρέουν κάτω από τους δρόμους της Αθήνας. Σε
πολλά κτίρια κατά μήκος του δρόμου αντλούνται και σήμερα νερά, με
υδραυλικά συστήματα, ενώ γεωτρήσεις του ΙΓΜΕ (Ινστιτούτο Γεωλογικών και
Μεταλλευτικών Ερευνών) απέδειξαν ότι οι περισσότεροι δρόμοι της Αθήνας
κρύβουν ένα μπαζωμένο ρέμα ή ένα υπόγειο ποτάμι.
Ο Ιλισός, ο Ηριδανός, ο Κυκλόβορος, το Λυκόρεμα, ο Βουρλοπόταμος, ο
Βοϊδοπνίχτης, ο Αλασσώνας είναι μερικά από αυτά.
Σύμφωνα με μελέτη του ΕΜΠ, τα ανοιχτά ρέματα το 1945, είχαν μήκος 1.280
χιλιόμετρα και σήμερα, μόλις, 434 χιλιόμετρα, μειώθηκαν, δηλαδή, σε
ποσοστό 66,4%. Όπως, δε, προκύπτει από μελέτη του ΙΓΜΕ, πριν από μερικά
χρόνια, το 80% των νερών της βροχής το απορροφούσε το έδαφος και μόλις
το 20% έπεφτε στη θάλασσα, σήμερα το ποσοστό αυτό έχει αλλάξει
δραματικά.
Αθήνα, 1937. Κάλυψη Ιλισού Ο Διοικητής Πρωτευούσης (επί δικτατορίας
Μεταξά) Κωνσταντίνος Κοτζιάς επισκέπτεται τα έργα της κάλυψης Ιλισού
μπροστά Στις αρχές του 20ου αιώνα ολόκληρη η περιοχή μεταξύ Ιλισού και
Υμηττού είχε κηρυχθεί αναδασωτέα και είχε φυτευτεί. Στη δεκαετία του ’50
ολοκληρώθηκε η κάλυψη της κοίτης του ποταμού και τη θέση του ποταμού
πήραν οι οδοί Μιχαλακοπούλου, Βασιλέως Κωνσταντίνου και Καλλιρόης. Το
έργο είχε ξεκινήσει το 1939 και το θεμελίωσε ο Μεταξάς με τη
χαρακτηριστική φράση : «Θάπτομεν τον Ιλισόν». Πηγή: Η Αθήνα μέσα στο
χρόνο
Αθήνα, 1937, κάλυψη Ιλισού. Ο Διοικητής Πρωτευούσης (επί δικτατορίας
Μεταξά) Κωνσταντίνος Κοτζιάς επισκέπτεται τα έργα της κάλυψης Ιλισού.
Στις αρχές του 20ου αιώνα ολόκληρη η περιοχή μεταξύ Ιλισού και Υμηττού
είχε κηρυχθεί αναδασωτέα και είχε φυτευτεί. Στη δεκαετία του ’50
ολοκληρώθηκε η κάλυψη της κοίτης του ποταμού και τη θέση του ποταμού
πήραν οι οδοί Μιχαλακοπούλου, Βασιλέως Κωνσταντίνου και Καλλιρόης. Το
έργο είχε ξεκινήσει το 1939 και το θεμελίωσε ο Μεταξάς με τη
χαρακτηριστική φράση : «Θάπτομεν τον Ιλισόν». Πηγή: Η Αθήνα μέσα στο
χρόνο
Καθίσταται, λοιπόν, σαφές, ότι τα πλημμυρικά φαινόμενα που συχνά – πυκνά
σημειώνονται στο λεκανοπέδιο, δεν αποτελούν «κεραυνό εν αιθρία», αλλά
είναι αποτέλεσμα των επιλογών μας και της στρεβλής ανάπτυξης που
ακολουθήσαμε.
Και οι αριθμοί είναι ενδεικτικοί: μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι
δομημένες επιφάνειες στην Αθήνα κάλυπταν το 25% του λεκανοπεδίου. Μετά
το 1975, το 75% καλύφθηκε από δομημένες επιφάνειες και δρόμους δίκτυα,
ενώ οι ελεύθεροι χώροι αποτελούν, μόλις, στο 4%.[…]
Τα ρέματα, χθες και σήμερα
Χάρτης των ποταμών και των ρεμάτω, γραφική απεικόνιση ΤΑ ΝΕΑ: Σάββατο 4
Ιουλίου 2009
Χάρτης των ποταμών και των ρεμάτων. Γραφική απεικόνιση ΤΑ ΝΕΑ (4 Ιουλίου
2009)
Στα τέλη του 19ου αιώνα, διέσχιζαν το λεκανοπέδιο, 700 χείμαρροι,
ποτάμια και ρυάκια.
Το 1999, ο αριθμός τους ήταν μικρότερος των 70 (κάτω, δηλαδή και από το
10%) και σήμερα, δεν υπερβαίνουν τα 50. Που χάθηκαν;
Μπαζώθηκαν και καταπατήθηκαν. Μόνο στο λεκανοπέδιο της Αττικής έχουν
μπαζωθεί και τσιμεντοποιηθεί περίπου 550 χιλιόμετρα ρέματα και
χείμαρροι. Κι αυτό, προκειμένου να πραγματοποιηθούν τα οικιστικά όνειρα
των κατοίκων της Αθήνας, με τις γνωστές συνέπειες που και σήμερα (για
πολλοστή φορά) βιώσαμε.
Ο Ιλισός το 1910 περίπου στο ύψος της Καλιρρόης.
Ο Ιλισός το 1910 περίπου στο ύψος της Καλιρρόης.
Ο Ιλισός, ήταν το μεγαλύτερο ποτάμι που διέσχιζε την Αθήνα
Ξεκινούσε από τον Υμηττό, για να καταλήξει στην θάλασσα. Παλιά ήταν
ανοικτό. Σήμερα, κυλάει εξ ολοκλήρου υπογείως, κάτω από τη
Μιχαλακοπούλου, περνάει από την Βασ. Σοφίας (μπροστά από το Παναθηναϊκό
Στάδιο), συνεχίζει στην Καλλιρρόης, για να καταλήξει μετά την Καλλιθέα
στην θάλασσα.
Οι Αθηναίοι θεωρούσαν τον Ιλισό, ιερό και στις όχθες του διατηρούσαν
βωμούς πολλών θεών, όπου τελούνταν τα Μικρά Μυστήρια, τα οποία
σχετίζονταν τόσο με τα Ελευσίνια, όσο και με Διονυσιακές τελετουργίες.
Από το ιερό, αυτό, ποτάμι το μόνο που απομένει σήμερα εμφανές είναι η
στεγνή και χορταριασμένη κοίτη του, δίπλα στην οποία είναι χτισμένη η
Αγία Φωτεινή του Ιλισού.
Στον Ιλισό χυνόταν ο Ηριδανός που ξεκινούσε από τον Λυκαβηττό και
κατέβαινε από το Κολωνάκι. Κατά τη διάρκεια των εργασιών του Μετρό στην
πλατεία Συντάγματος, ανακαλύφθηκε η αρχαία κοίτη του.
Ο ποταμός συνεχίζει στις οδούς Μητροπόλεως και Ερμού, στην Αρχαία Αγορά
και καταλήγει στον Κεραμεικό. Την κοίτη του Ηριδανού συνάντησε το Μετρό
και στο Μοναστηράκι, γεγονός που ανησύχησε ιδιαίτερα τους υπεύθυνους,
καθώς το ποτάμι φούσκωσε κάποιες φορές επικίνδυνα κατά τη διάρκεια των
εργασιών. Ακόμα και σήμερα, ο υπόγειος ποταμός κατεβάζει 20-30 κυβικά
νερού την ώρα, ενώ τις βροχερές μέρες το νερό υπερδιπλασιάζεται και από
τα νερά του πλημμυρίζει η Ποικίλη Στοά και η Αρχαία Αγορά.
Τμήμα του Ηριδανού εντός του Κεραμεικού.
Τμήμα του Ηριδανού εντός του Κεραμεικού.
Από το Λυκαβηττό ξεκινούσε και ο Βοϊδοπνίχτης που χωριζόταν, με ένα
μέρος του να περνάει από την οδό Δημοκρίτου και την οδό Ακαδημίας προς
το Αρσάκειο. Από τα Τουρκοβούνια ξεκινούσε ο Κυκλόβορος, ένας από τους
μεγαλύτερους χειμάρρους της Αθήνας, που έφθανε στο Πεδίον του Άρεως και
διαμέσου της οδού Μάρνη κατέληγε στην πλατεία Βάθης.
Το Παγκράτι και τον Βύρωνα διέσχιζαν ο Αλασσώνας και το ρέμα «Πήδημα της
Γριάς» αντίστοιχα.
Στο Φάληρο χύνονταν ο Βουρλοπόταμος (ή Ξηροτάγαρος) και το ρέμα της
Πικροδάφνης.
Το ρέμα του Ποδονίφτη κυλάει κάθετα τους δήμους Χαλανδρίου, Ψυχικού,
Φιλοθέης και Ν. Ιωνίας, διασχίζει υπόγεια τη Λεωφόρο Κηφισίας
καταλήγοντας στον Κηφισό.
Αθήνα με Ακρόπολη: μερική άποψη από τον Κυκλόβορο εκεί που είναι σήμερα η
Πλατεία Μεταξουργείου. AUG. LOFFLER (1822-1866) (ζωγράφος) &
A.FESCA (χαράκτης)
Αθήνα με Ακρόπολη: μερική άποψη από τον Κυκλόβορο εκεί που είναι σήμερα η
Πλατεία Μεταξουργείου.
AUG. LOFFLER (1822-1866) (ζωγράφος) & A.FESCA (χαράκτης).Πηγή: Η
Αθήνα μέσα στο χρόνο.
Οι πανεπιστημιακές μελέτες συγκρίνουν την σημερινή τσιμεντούπολη με τις
παλαιότερες διαμορφώσεις της, όπου γεωργικές εκτάσεις, χωράφια και
ποτάμια διέσχιζαν τη γη. Η εικόνα των πανάρχαιων ποταμών που πότιζαν την
Αθήνα και απορροφούσαν τα νερά της βροχής έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Έτσι, κάθε φορά που βρέχει λίγο παραπάνω, λόγω των επιχωματώσεων και των
αλλοπρόσαλλων οικιστικών σχεδίων, τα υπόγεια ποτάμια «φουσκώνουν» και
πλημμυρίζουν ολόκληρες περιοχές υπενθυμίζοντάς μας την μακραίωνη ύπαρξή
τους και χλευάζοντας τις όποιες (εκ μέρους μας) προσπάθειες εξαφάνισής
τους.
Μπαζώθηκαν 800 χιλιόμετρα ρεμάτων.
Το κείμενο προέρχεται από παλαιότερο άρθρο του Δημήτρη Λάππα στην
“Καθημερινή”.
Οι φωτογραφίες και η τεκμηρίωση είναι της Δέσποινας Δρεπανιά από την
“Αθήνα μέσα στο χρόνο”. Μια Αθήνα που σήμερα κυλά υπόγεια, αλλά έρχεται
στο φως με την πρώτη νεροποντή.
Στην αρχική φωτογραφία απεικονίζεται ο Ιλισός ποταμός μπροστά στο
Καλλιμάρμαρο Στάδιο στις 06-02-1927. Τη λήψη έκανε το πλήρωμα ενός
ελαφρού Καταδρομικού Γερμανικού Πολεμικού Πλοίου με το όνομα
“Ηamburg”....
Tο αμερικανικό fund CVC Capital Partners, στο οποίο μόλις πριν τρεις
μέρες έγινε γνωστό ότι προσελήφθη η κόρη του πρωθυπουργού Σοφία
Μητσοτάκη και το οποίο πριν από ένα χρόνο αγόρασε την Εθνική
Ασφαλιστική, θα είναι ο νέος μεγαλομέτοχος της ΔΕΗ και ο εταίρος στο
οποίο θα πάει το ποσοστό του εθνικού ενεργειακού φορέα, κατά το οποίο το
Δημόσιο θα μειώσει τη συμμετοχή του.
Αυτό ανέφερε δημοσίευμα της οικονομικής ιστοσελίδας Euroday,
σημειώνοντας ότι το CVC Capital Partners θα βάλει στην ΑΜΚ στη ΔΕΗ με
150 εκατ. ευρώ και θα αποκτήσει το 10% των μετοχών, συμμετέχοντας στην
επικείμενη ΑΜΚ της εταιρείας στη θέση του ΤΑΙΠΕΔ που δεν θα συμμετάσχει.
Μάλιστα το CVC Capital θα είναι ο μοναδικός μεγαλοεπενδυτής στη ΑΜΚ
της ΔΕΗ καθώς δεν εκδηλώθηκε ενδιαφέρον από άλλον ιδιώτη επενδυτή κι
έτσι θα γίνει ο μεγαλύτερος ιδιώτης μέτοχος της ΔΕΗ.
Υπενθυμίζεται ότι το CVC Capital αποτελεί τον μεγαλύτερο ξένο
επενδυτή στην Ελλάδα καθώς έχει αγοράσει πάρα πολλές εταιρείες στο χώρο
της ιδιωτικής υγείας, την Εθνική Ασφαλιστική κοψοχρονιάς από την Εθνική
Τράπεζα αλλά και τη Vivartia του κλάδου τροφίμων.
Την περασμένη εβδομάδα η «Ριζοσπαστική Πρωτοβουλία» του Συλλόγου
Υπαλλήλων της Εθνικής Ασφαλιστικής – που πολέμησε όσο μπορούσε την
πώληση της Εθνικής Ασφαλιστικής στο CVC στο ένα τρίτο της αξίας της –
έκανε γνωστό ότι το CVC Capital Partners προσέλαβε ως επικεφαλής του
τμήματος σχέσεων με τους μετόχους και το επενδυτικό κοινό την κόρη του
πρωθυπουργού Σοφία Μητσοτάκη, στα κεντρικά γραφεία της στο Λονδίνο.
Εύλογο ήταν και το ερώτημα βεβαίως της «Ριζοσπαστικής Πρωτοβουλίας»
σχετικά με το πόσο «ηθικό και δεοντολογικό» είναι «να προσλαμβάνει την
κόρη του πρωθυπουργού που, μέσω του Τ.Χ.Σ., έδωσε την έγκριση για το
ξεπούλημα της εταιρείας μας, ένα hedge fund που την αγόρασε
«κοψοχρονιά».
