Το ιατρικό επάγγελμα ήταν ανέκαθεν ένα από τα σπουδαιότερα και πιο καθοριστικά για την ανθρώπινη εξέλιξη και επιβίωση. Ένα λειτούργημα που προϋποθέτει από όποιον το υπηρετεί ευρύτατες γνώσεις, ισχυρή υπευθυνότητα, υπομονή και αντοχή, καθώς και αγάπη για τον άνθρωπο και αντίληψη για την αξία του.
Άντρες και γυναίκες έμειναν στην ιστορία για τα ανθρωπιστικά τους κατορθώματα ή τις χρήσιμες ανακαλύψεις τους. Άλλοι πάλι δεν έγιναν ποτέ διάσημοι, αλλά υπήρξαν οι αφανείς ήρωες, που στάθηκαν με αυτοθυσία δίπλα στους ασθενείς τους, έδωσαν ξανά χαμόγελα σε οικογένειες και έσωσαν ζωές.
Στις ημέρες που διανύουμε χιλιάδες γιατροί στην Ελλάδα, αλλά και όλο τον κόσμο δίνουν μια νέα μάχη για όλους εμάς τους υπόλοιπους προσπαθώντας να αντιμετωπίσουν τη νέα πανδημική λαίλαπα. Εκτίθενται σε επικίνδυνες συνθήκες, εργάζονται χωρίς ωράριο και μακριά από τις οικογένειές τους σε ένα κλίμα αγωνίας και φόβου, με σχεδόν μοναδική ανταμοιβή τους την νίκη απέναντι στον κορονοϊό.
Στον αντίποδα τώρα αυτών των ανά τις εποχές αξιομνημόνευτων γιατρών, υπάρχουν και αρκετοί που έμειναν στην ιστορία για όλους τους λάθος λόγους. Μάλιστα, στον παγκόσμιο κατάλογο των κατά συρροή δολοφόνων, άντρες και γυναίκες γιατροί έχουν την τιμητική τους. Άλλοτε με κίνητρο το χρήμα και άλλοτε με αφορμή προσωπικές τους αρρωστημένες παθογένειες εκμεταλλεύτηκαν δίχως οίκτο τους συνήθως ανήμπορους ασθενείς που έπρεπε να φροντίζουν, συχνά κάνοντάς τους πειραματόζωα για να τεστάρουν τις γνώσεις τους, που τελικά αποτελούσαν το φονικό τους όπλο.
Και μιλώντας για πειραματόζωα ερχόμαστε στο σημερινό μας θέμα, τους μοναδικούς και ανεπανάληπτους γιατρούς των Ναζί, που ουσιαστικά αποτελούν μια κατηγορία μόνοι τους.
Τα ονόματά τους δεν συγκαταλέγονται στις επίσημες λίστες των serial killers, όμως οι απάνθρωπες και φρικιαστικές πράξεις τους έχουν καταγραφεί ανεξίτηλα στην ιστορία κατατάσσοντάς τους ανάμεσα στους μεγαλύτερους εγκληματίες όλων των εποχών.
Άνθρωποι που έχρησαν τους εαυτούς τους ως “τέλειους” αποφάσισαν ότι κάθε άνθρωπος με οποιαδήποτε σωματική ή νοητική ατέλεια και αναπηρία “χαλούσε την φυλετική καθαρότητα”, ήταν άχρηστος και συνεπώς δεν άξιζε να ζει. Παρά τις ισχυρές διαμαρτυρίες, το “Πρόγραμμα Ευθανασίας” (που αφορούσε την εξόντωση των ανάπηρων Εβραίων, Ρομά, αλλά και Γερμανών, Αυστριακών και ούτω καθεξής) συνεχίστηκε ακόμα και κρυφά οδηγώντας στον θάνατο τουλάχιστον 200.000 ανθρώπους.
Οι θέσεις του Ναζιστικού καθεστώτος ήταν σαφείς και όσοι βρισκόντουσαν στο στόχαστρο τους ως εχθροί ήταν σίγουρο ότι αργά ή γρήγορα θα πέθαιναν. Το σκεπτικό τους λοιπόν είχε ως εξής: αφού θα τους σκοτώσουμε έτσι κι αλλιώς, ας τους χρησιμοποιήσουμε ως πειραματόζωα για να μάθουμε και κάτι.
Με το πρόσχημα της προσφοράς στην επιστήμη οι γιατροί των Ναζί βασάνισαν απάνθρωπα και σκότωσαν χιλιάδες ανθρώπους, κυρίως Εβραίους, μεταξύ των οποίων πολλές γυναίκες και παιδιά.
Ας δούμε όμως πιο συγκεκριμένα μερικούς από τους πιο περιβόητους αυτών και τα ιατρικά πειράματα στο όνομα των οποίων βασάνισαν και δολοφόνησαν χιλιάδες ανθρώπους.
____________________________________
Πειράματα σε δίδυμα παιδιά και νάνους
Josef Mengele
Ο άνθρωπος που έμεινε γνωστός ως ο “Άγγελος του Θανάτου του Άουσβιτς” (Todesengel von Auschwitz) είναι ίσως ο πιο περιβόητος από τους Γερμανούς γιατρούς, που έδρασαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Γεννήθηκε στη Γερμανία τον Μάρτιο του 1911 και ήταν ο μεγαλύτερος γιος μιας επιφανούς οικογένειας βιομηχάνων. Σπούδασε ιατρική και ανθρωπολογία εκφράζοντας σύντομα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ευγονική.
H διδακτορική του διατριβή το 1937 αφορούσε τη φυλετική μορφολογία του πρόσθιου τμήματος της κάτω σιαγόνας τεσσάρων φυλετικών ομάδων, ενώ το 1938 επόμενο θέμα του ήταν το φαινόμενο της λαγωχειλίας σε συγγενείς.
Ο Γιόζεφ Μένγκελε από τα 20 του χρόνια έγινε μέλος της παραστρατιωτικής οργάνωσης Stahlhelm και αργότερα των SS, ενώ μετά τον τραυματισμό του στο ανατολικό μέτωπο το 1943 διορίστηκε γιατρός του στρατοπέδου εξόντωσης Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου.
Εκεί ήταν από τους υπεύθυνους για την διαλογή των αιχμαλώτων, στους υγιείς που θα μπορούσαν να δουλεύουν (μέχρι να πεθάνουν από την εξάντληση) και στους “προβληματικούς”, που θα οδηγούνταν απευθείας στον θάλαμο αερίων. Μαρτυρίες αναφέρουν ότι συνήθιζε να σφυρίζει αμέριμνος την ώρα που αποφάσιζε για την μοίρα των άτυχων αιχμαλώτων.
Το όνομά του όμως συνδέθηκε κατά κύριο λόγο με τα φρικτά “ιατρικά” πειράματα, τα οποία πραγματοποίησε με τον ζήλο και την επιμέλεια που τον χαρακτήριζαν. Έκανε δοκιμές θανατηφόρων αερίων σε αιχμαλώτους για να βρει τι είναι πιο αποτελεσματικό να χρησιμοποιείται στους φονικούς θαλάμους. Επίσης, για να βρει έναν τρόπο να μην πεθαίνουν από το κρύο οι Γερμανοί στρατιώτες στα σοβιετικά εδάφη, άφηνε αιχμαλώτους σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους να παγώσουν, συχνά μέχρι θανάτου, μελετώντας τις αντιδράσεις τους και τεστάροντας πάνω τους διάφορες μεθόδους, ακόμα και για να δει αν μπορεί να τους επαναφέρει στη ζωή.
Τα πιο γνωστά του πειράματα όμως είχαν να κάνουν με την γενετική, ζητήματα κληρονομικότητας και γενετήσιες ιδιαιτερότητες. Οι άνθρωποι που έγιναν τα αντικείμενα αυτών των πειραμάτων βίωσαν πράγματα που είναι ζήτημα αν θα άξιζαν από άποψη ηθικής ακόμα και στον πιο σατανικό και διεστραμμένο δολοφόνο βαρυποινίτη.
Αγαπημένα πειραματόζωα του Μένγκελε ήταν τα δίδυμα παιδιά, καθώς θεωρούσε ότι ήταν τα τέλεια αντικείμενα για την διεξαγωγή ιατρικών και ψυχολογικών τεστ. Πηγές υποστηρίζουν ότι το 1943- 1944 πέρασαν από τα εργαστήριά του περίπου 1500 ζευγάρια διδύμων, από τα οποία θεωρείται ότι επέζησαν γύρω στα 200 άτομα.
Συνήθιζε να “παίζει” με το χρώμα των ματιών χορηγώντας με ένεση μπογιά στα μάτια των παιδιών. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα εκείνα να υποφέρουν από φρικτούς πόνους και συχνά να τυφλώνονται, ενώ όταν τελικά πέθαιναν, τους έβγαζε τα μάτια και τα κρατούσε στη μακάβρια συλλογή που διατηρούσε στο εργαστήριό του. Τους έκανε απανωτές μεταγγίσεις αίματος, τους “αντάλλαζε” όργανα του σώματος και τα εξαντλούσε με συνεχόμενες εξετάσεις κρατώντας συνεχώς σημειώσεις.
Αποκορύφωμα της μακάβριας εμμονής του ήταν όταν προσπάθησε να ενώσει δύο δίδυμα παιδιά σε ένα ράβοντας τα μεταξύ τους και ενώνοντας τα όργανά τους. Το τύπου Φρανκενστάιν δημιούργημά του φυσικά απέτυχε, τα παιδιά ούρλιαζαν από τους φρικτούς πόνους μέχρι που τελικά ξεψύχησαν.
Χαρακτηριστικές μαρτυρίες αναφέρουν ότι ο Μένγκελε θεωρούταν ένας αρκετά συμπαθής και γοητευτικός τύπος. Ήταν συνέχεια χαμογελαστός και όταν συνομιλούσε με αιχμαλώτους στην αυλή του στρατοπέδου έδειχνε σαν να ενδιαφέρεται γι’ αυτούς. Έδινε επίσης στα παιδιά καραμέλες και τα άφηνε να παίζουν κι εκείνα λέγεται πως τον αποκαλούσαν “θείο Μένγκελε”. Όλα αυτά φυσικά μέχρι να οδηγηθούν στα μακάβρια εργαστήριά του και να δουν το πραγματικό του πρόσωπο.
Το προσεγμένο προσωπείο του καλού και γοητευτικού ατόμου που παρουσίαζε και ο Μένγκελε ως βιτρίνα της μοχθηρής του πραγματικότητας αποτελεί χαρακτηριστικό ψυχοπάθειας (γεγονός που δεν κάνει μάλλον σε κανέναν εντύπωση).
Άλλα πειραματόζωα που κέντριζαν το ενδιαφέρον του ήταν επίσης οι έγκυες και οι νάνοι. Τους επέβαλλε σε επεμβάσεις χωρίς αναισθητικό αφαιρώντας δόντια και άλλα μέρη του σώματός τους για να τα εξετάσει, τους έκανε απανωτές μεταγγίσεις αίματος σε σημείο σχεδόν αφαίμαξης “για τις ανάγκες της δουλειάς του” και τους έθετε σε άσχημες συνθήκες απομόνωσης για να ελέγξει τις αντιδράσεις τους και την πορεία τους προς την τρέλα.
Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί η οικογένεια Όβιτζ, μια εξαμελής οικογένεια Εβραίων νάνων, που αιχμαλωτίστηκαν και δεν άργησαν να γίνουν το “freakshow” του στρατοπέδου.
Ο Μένγκελε είχε ενθουσιαστεί μαζί τους. Τους υπέβαλε σε καθημερινές εξαντλητικές εξετάσεις, τους βασάνιζε με καυτό και παγωμένο νερό στο πρόσωπο για να ελέγξει τα αντανακλαστικά τους και τους αφαιρούσε νύχια, μαλλιά, δόντια, ακόμα και μυελό των οστών για να τα χρησιμοποιήσει για τις έρευνές του σχετικά με κληρονομικές ασθένειες.
Μια μέρα παρουσίασε την ιδιαίτερη οικογένεια σε ένα κοινό αξιωματικών των SS αναπτύσσοντας ένα μέρος των ερευνών του. Ως απόδειξη των όσων ισχυριζόταν άφησε γυμνά τα άτομα μπροστά στο ακροατήριο δείχνοντας τα κακοποιημένα σώματά τους. Κάποιοι από το κοινό πλησίαζαν για να επεξεργαστούν τα “μικρά τερατάκια”, ενώ άλλοι φώναζαν και χλεύαζαν.
Για καλή τους τύχη, τα μέλη της οικογένειας Όβιτζ επέζησαν και ελευθερώθηκαν από τον ρωσικό στρατό το 1945, ενώ η Πέρλα Όβιτζ ήταν εκείνη που αργότερα διηγήθηκε την τραγική ιστορία τους.
Ο Josef Mengele από την άλλη δεν είχε το ίδιο αίσιο τέλος, αν και δεν δικάστηκε ποτέ για τα φρικτά εγκλήματά του. Τον Ιανουάριο του 1945, λίγο πριν ο Κόκκινος Στρατός φτάσει στο Άουσβιτς, έφυγε κρυφά μαζί με άλλους φυγόδικους εγκληματίες πολέμου παίρνοντας μαζί του και όλα τα αρχεία των ερευνών του.
Από τότε κρυβόταν από μέρος σε μέρος χρησιμοποιώντας ψεύτικα ονόματα και ζώντας αρκετά φτωχικά. Όντας καταζητούμενος δεν μπόρεσε να επιστρέψει ποτέ στη χώρα του. Τελικός του προορισμός ήταν το Σάο Πάολο της Βραζιλίας, όπου πέθανε το 1979. Έπαθε εγκεφαλικό την ώρα που κολυμπούσε και πνίγηκε ανήμπορος να βοηθήσει τον εαυτό του.
Πολλοί θεωρούν ότι παρά το γεγονός ότι δεν δικάστηκε για όσα έκανε, η ζωή του έδωσε ένα παραδειγματικό τέλος. Αυτή είναι μια σωστή, αλλά ταυτόχρονα αρκετά επιεικής άποψη για έναν άνθρωπο που ως το τέλος δήλωνε αμετανόητος για τις πράξεις του υποστηρίζοντας πως “έκανε σοβαρή δουλειά” και έχοντας πάρει στο λαιμό του χιλιάδες αθώους ανθρώπους.
Χαρακτηριστική είναι άλλωστε και η γνωστή δήλωσή του, που αποτυπώνει όλο το αρρωστημένο βάθος της ψυχικής και σωματικής εκμετάλλευσης:
“Όσα περισσότερα σας κάνουμε, τόσο λιγότερο πιστεύετε ότι σας τα κάνουμε όντως.”
_______________________________
Πειράματα στείρωσης σε γυναίκες – Block 10
Carl Clauberg
Άλλος ένας Γερμανός γιατρός που έγινε γνωστός για τα φρικτά του πειράματα στο στρατόπεδο του Άουσβιτς ήταν ο γυναικολόγος Carl Clauberg.
Πηγές αναφέρουν ότι προσπαθούσε να ξεπεράσει τον συνάδελφό του τον
Mengele, τον οποίο σίγουρα συναγωνιζόταν σε αισχρότητα και αρρωστημένη
εφευρετικότητα.
Ο Κλάουμπεργκ, γεννημένος τον Σεπτέμβριο του 1898, ολοκλήρωσε τις ιατρικές του σπουδές και κατάφερε να γίνει προϊστάμενος της πανεπιστημιακής γυναικολογικής κλινικής. Το 1933, σε ηλικία 35 ετών έγινε μέλος του ναζιστικού κόμματος και σύντομα και καθηγητής γυναικολογίας. Διεξήγαγε έρευνες σχετικά με τις γυναικείες ορμόνες, και συγκεκριμένα την προγεστερόνη, αναφορικά με την γονιμότητα. Το 1942 πλησίασε τον Heinrich Himmler, τον ηθικό αυτουργό του ολοκαυτώματος, και του ζήτησε την άδεια να δοκιμάσει μαζικές στειρώσεις σε γυναίκες.
Στόχος του ήταν να βρει άμεσες, φθηνές και αποτελεσματικές μεθόδους στείρωσης, που θα βοηθούσαν στην σύντομη εξαφάνιση των “κατώτερων βιολογικά πληθυσμιακών ομάδων”, όπως οι Εβραίοι και οι Ρομά.
Ο Χίμλερ προφανώς και δέχτηκε το αίτημα του Κλάουμπεργκ και σύντομα ο εγκληματίας-γυναικολόγος βρέθηκε στο περίφημο Block 10 του στρατοπέδου του Άουσβιτς. Παρόλο που το Block 10 βρισκόταν στους χώρους όπου κρατούνταν άντρες, χρησιμοποιήθηκε κατά κύριο λόγο για διεξαγωγή πειραμάτων σε γυναίκες. Οι πιο γνωστοί γιατροί που άφησαν το μακάβριο στίγμα τους εκεί ήταν ο Carl Clauberg, ο Horst Schumann, ο Eduard Wirths, ο Bruno Weber και ο August Hirt, ο καθένας με τις δικές του ξεχωριστές και φρικτές μεθόδους.
Στο βιβλίο “Οι γυναίκες του Μπλοκ 10, Ιατρικά πειράματα στο Άουσβιτς” ο ιστορικός ερευνητής και καθηγητής Hans-Joachim Lang περιγράφει την συγκλονιστική καθημερινότητα των γυναικών αυτών, τα απάνθρωπα πειράματα που βίωσαν και τις συνέπειες που αυτά είχαν σε όσες επέζησαν.
Οι εξονυχιστικές του έρευνες σε δικογραφίες, ιατρικά ιστορικά, αυτοβιογραφίες, μαρτυρίες και υπηρεσιακούς φακέλους φέρνουν στο φως μερικές πιο άγνωστες και φρικτές πτυχές της βίας και του παραλογισμού, που χαρακτήρισε το ναζιστικό καθεστώς.
Περίπου 800 Εβραίες γυναίκες διάφορων εθνικοτήτων (Πολωνέζες, Γερμανίδες, Τσέχες, Ολλανδέζες, Σλοβάκες, Βελγίδες, Γαλλίδες και Ελληνίδες) υπέστησαν απάνθρωπα ιατρικά πειράματα υπό τη επίβλεψη του Κλάουμπεργκ και με την υποστήριξη της εταιρείας Siemens, που προμήθευε τα στρατόπεδα με εξελιγμένα ιατρικά μηχανήματα.
Δοκιμάστηκαν πάνω τους διάφορες μέθοδοι στείρωσης χωρίς εγχείρηση, μεταγγίσεις διαφορετικών ομάδων αίματος, πειράματα σχετικά με την πρόκληση καρκίνου της μήτρας και της θεραπείας του κ.α. Ο ίδιος ο Κλάουμπεργκ χρησιμοποιώντας σύριγγες 30 εκατοστών διοχέτευε με τη βία στον κόλπο τους μια χημική ουσία που κατέστρεφε τις σάλπιγγες. Η ουσία αυτή προκαλούσε ερεθισμούς και ουλές και συνεπώς ανυπόφορους πόνους στις γυναίκες-πειραματόζωα.
Κάποιες από τις περίπου 300 γυναίκες που επέζησαν για να διηγηθούν αργότερα τα βιώματά τους στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, ανέφεραν ότι βίωναν φοβερούς και βασανιστικούς πόνους και ούρλιαζαν έχοντας την αίσθηση ότι “η κοιλιά τους πιεζόταν δυνατά έτοιμη να εκραγεί”. Όσες κατάφεραν να μην πεθάνουν στα εργαστήρια του Block 10 επέστρεψαν στις χώρες τους με τρομερές βλάβες στην ψυχική και σωματική τους υγεία.
Όταν ο Κόκκινος Στρατός έφτανε στο Άουσβιτς, ο Κλάουμπεργκ κατέφυγε στο στρατόπεδο Ravensbrück για να συνεχίσει τα πειράματά του, όπου και τελικά συνελήφθη το 1945. Καταδικάστηκε μεταπολεμικά από τους σοβιετικούς σε 25 χρόνια φυλάκιση, όμως αφέθηκε ελεύθερος το 1955 στα πλαίσια μιας ρωσο-γερμανικής συμφωνίας.
Επιστρέφοντας στη χώρα του πήρε ξανά την θέση που είχε παλιότερα στην κλινική. Η περίεργη και προκλητική όμως συμπεριφορά του και οι γεμάτες κομπασμό αναφορές του για τα “κατορθώματά” του στο Άουσβιτς προκάλεσαν εκ νέου σύλληψή του, αυτή τη φορά από τις γερμανικές αρχές. Τελικά πέθανε το 1957 πριν προλάβει να δικαστεί και χωρίς ουσιαστικά να έχει τιμωρηθεί για τα αισχρά του εγκλήματα.
“Όταν ο Χίτλερ ανέβαινε στην εξουσία στην Γερμανία, 25 χώρες της Ομοσπονδίας είχαν ήδη ψηφίσει το νόμο που επέτρεπε την υποχρεωτική στείρωση ενός ορισμένου αριθμού ατόμων (εγκληματιών, κατόχων ελαττωμάτων υποτίθεται γενετικών κτλ.) και, σε ορισμένα κράτη απαγορευόταν ο γάμος σε εκείνους που είχαν ορισμένες αρρώστιες, όπως επιληψία.”
“Ψυχίατροι στην περίοδο του Ναζισμού”, Αlain Viallard.
Horst Schumann
Κάτι σαν στενός συνεργάτης του Κλάουμπεργκ, ο Χόρστ Σούμαν συμμετείχε εξίσου στα πειράματα στείρωσης με αντικείμενα μελέτης του υγιείς και νέους άντρες και γυναίκες.
Ο Horst Schumann γεννήθηκε τον Μάιο του 1906 σε οικογένεια μεγαλογιατρών και αργότερα ακολούθησε και ο ίδιος το ιατρικό επάγγελμα. Μπήκε στο ναζιστικό κόμμα από το 1930.
Συμμετείχε στο Πρόγραμμα Ευθανασίας του 1939, ενώ υπήρξε και επικεφαλής στο κέντρο ευθανασίας του χωριού Grafeneck, όπου άτομα με διανοητικά προβλήματα θανατώνονταν με μονοξείδιο του άνθρακα στον πρώτο θάλαμο αερίων που χρησιμοποιήθηκε.
Με λίγα λόγια, υπήρξε από τα βασικά “κεφάλια” των στρατοπέδων συγκέντρωσης, που αποφάσισαν την τραγική τύχη χιλιάδων κρατουμένων.
Στα περίφημα πειράματά του δοκίμαζε μια μέθοδο στείρωσης χρησιμοποιώντας ακτίνες Χ, που “χτυπούσε” κατ’ επανάληψη στα γεννητικά όργανα των κρατουμένων, ενώ μετά τους επέβαλλε και σε επεμβάσεις για να διαπιστώσει τα αποτελέσματα. Έβαζε τις γυναίκες ανάμεσα σε πλάκες που πίεζαν ταυτόχρονα την κοιλιά και την πλάτη και τους και σε άλλες τους άντρες πιέζοντας το γεννητικό τους όργανο. Η ραδιενέργεια έκαιγε βαθιά τα σώματα των ατόμων προκαλώντας συνήθως σε όσους επέζησαν ανίατα εντερικά προβλήματα.
Ο Σούμαν έκανε επίσης πειράματα σχετικά με τον τυφοειδή πυρετό χορηγώντας στους κρατούμενους μολυσμένο από τύφο αίμα από παλιότερους ασθενείς και δοκιμάζοντας στη συνέχεια πάνω τους διάφορες μεθόδους θεραπείας.
Συνελήφθη από τους Αμερικάνους τον Ιανουάριο του 1945, αλλά αφέθηκε ελεύθερος τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς. Τα επόμενα χρόνια μέχρι το 1962 βρέθηκε σε διάφορες χώρες, από την Γερμανία στην Αίγυπτο και το Σουδάν, δουλεύοντας ως γιατρός και κρύβοντας όσο μπορούσε την ταυτότητα και το σκοτεινό παρελθόν του.
Το κρυφτούλι του όμως δεν πέτυχε και το 1970 βρέθηκε ξανά στην Γερμανία και δικάστηκε στην Φρανκφούρτη. Δύο χρόνια αργότερα αφέθηκε ελεύθερος λόγω προβλημάτων υγείας κυρίως με την καρδιά του, όμως τελικά πέθανε 11 χρόνια αργότερα, το 1983 σε ηλικία 77 ετών.
Για την ιστορία, πρώτο κεφάλι της ιεραρχίας των περίπου 20 γιατρών των SS που δραστηριοποιήθηκαν στο Άουσβιτς ήταν ο Eduard Wirths. Αυτός είχε τον πρώτο και τελευταίο λόγο στα πειράματα που αφορούσαν στειρώσεις, έρευνες σχετικά με τον τύφο, γυναικολογικά ζητήματα, θανατηφόρα χημικά και ραδιενέργεια.
Ο Wirths συνελήφθη από τους Αμερικανούς και το 1945, γνωρίζοντας ότι πρόκειται να δικαστεί αυστηρά για τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξε, αυτοκτόνησε με μια αυτοσχέδια κρεμάλα.
_____________________________________
Πειράματα μόλυνσης για την θεραπεία μολύνσεων
Herta Oberheuser
Μπορεί οι άντρες εγκληματίες να πλειοψηφούν σε αριθμό για διάφορους λόγους, όμως η διαστροφή και η μισανθρωπία δεν είναι χαρακτηριστικά συγκεκριμένου φύλου, αλλά γενικότερα του ανθρώπινου είδους. Έτσι, μερικές από τις γυναίκες εγκληματίες που έμειναν στην ιστορία ανήκαν στις τάξεις των SS συμμετέχοντας εξίσου στα απάνθρωπα πειράματα των στρατοπέδων συγκέντρωσης.
Γνωστότερη ίσως εξ αυτών είναι η Herta Oberheuser, που δραστηριοποιήθηκε στο Άουσβιτς και το Ravensbrück από το 1940 ως το 1943. Δική της ειδικότητα ήταν η δερματολογία και μαζί με τον γιατρό Karl Gebhardt διεξήγαγαν αποτροπιαστικά πειράματα με στόχο να ανακαλύψουν καλύτερες μεθόδους για την θεραπεία μολύνσεων.
Τραυμάτιζε η ίδια τους κρατούμενους και κατόπιν τοποθετούσε στις πληγές τους βακτήρια, όπως σουλφανιλαμίδιο, καθώς και γυαλιά, πριονίδια, καρφιά ή διάφορες βρωμιές παρατηρώντας τις αντιδράσεις του οργανισμού τους. Όταν τα πειραματόζωα έφθαναν κοντά στο να πεθάνουν, τους έδινε η ίδια την χαριστική βολή.
Σκότωνε υγιή παιδιά κάνοντάς τους ενέσεις με λάδι και οξύ και στη συνέχεια αφαιρούσε τα άκρα και τα ζωτικά τους όργανα για μελέτη. Τα 3 με 5 λεπτά από την ένεση μέχρι τον θάνατο τα άτομα είχαν πλήρη συνείδηση αυτού που βίωναν νιώθοντας κάθε οδυνηρό δευτερόλεπτο των τελευταίων τους στιγμών.
Η Herta Oberheuser ήταν η μοναδική γυναίκα που βρέθηκε στην δίκη των γιατρών στη Νυρεμβέργη και καταδικάστηκε σε 20 χρόνια φυλάκιση. (Δυστυχώς) αφέθηκε ελεύθερη μέσα σε 5 χρόνια λόγω “καλής διαγωγής” και συνέχισε τη ζωή της δουλεύοντας ως οικογενειακός γιατρός! Το 1958 ένας πρώην κρατούμενος που είχε επιζήσει από το Ravensbrück την αναγνώρισε και της αφαιρέθηκε δια παντός η ιατρική άδεια. Πέθανε το 1978 σε ηλικία 66 ετών.
________________________________
Όπως καταλαβαίνετε, το θέμα που ανοίξαμε είναι μεγάλο και τα πρόσωπα στα οποία μπορούμε να αναφερθούμε είναι αρκετά να γεμίσουν και δεύτερο μέρος του αφιερώματος, οπότε σταματάω για σήμερα κάπου εδώ.
Για του λόγου το αληθές, οι γιατροί και μη υπηρέτες του Ναζιστικού καθεστώτος δεν είναι κάποια μοναδική και πρωτόγνωρη περίπτωση εγκληματιών. Δυστυχώς η ανθρώπινη ιστορία ολόκληρη βρίθει από αισχρότητες κάθε είδους, καταχραστές εξουσίας σε όλων των ειδών τα καθεστώτα και σε κάθε εποχή, φρικτές μεθόδους βασανισμών, γενοκτονίες και υποχθόνιες μεθόδους μαζικής εκμετάλλευσης και καταστροφής.
Η κατάχρηση εξουσίας και ό,τι αυτή συνεπάγεται αποτελεί γνώρισμα και τάση των ανθρώπων καθολικά, σε κάθε πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο.
Αν ανάμεσα μας υπάρχουν απλοί, συνηθισμένοι άνθρωποι, που μπορούν με ελάχιστες αφορμές και μηδενικό κέρδος να βγάλουν απίστευτα αποθέματα κακίας, σαδισμού και αισχρότητας, φανταστείτε πόσο εύκολο είναι αυτό για ανθρώπους γαλουχημένους ανάλογα και με πολύ βαθύτερα κίνητρα και συμφέροντα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου