Artemisia Gentileschi, Η Σουζάνα και οι γέροντες, 1610

Συνδιαμόρφωση κειμένου: Μαρία Κορνάρου και Μύρων Ζαχαράκης

Ἀφορμὴ γιὰ τὴν συγγραφὴ τοῦ παρόντος ἄρθρου στάθηκε ἕνα αἴτημα τῆς Ἐπιτροπῆς Φύλου καὶ Ἰσότητας τῆς Παιδαγωγικῆς Σχολῆς ΑΠΘ. Συγκεκριμένα, ἡ Ἐπιτροπὴ ἐπεσήμανε πρόσφατα ὅτι ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ 2021 ἔχουν λάβει χώρα περίπου 13 φόνοι γυναικῶν, ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ περιγραφοῦν ὡς «γυναικοκτονίες», δηλαδὴ φόνοι ὅπου τὸ φῦλο τοῦ θύματος εἶναι τὸ κυρίαρχο κριτήριο στὴν ἐπιτέλεση τῆς ἀνθρωποκτονίας, ἡ ὁποία λειτουργεῖ συνήθως ὡς τιμωρητική πράξη. Γι’ αὐτὸ κρίνει ἀναγκαία τὴν εἰσαγωγὴ εἰδικῆς ρύθμισης περὶ «γυναικοκτονίας» στὸν ἑλληνικὸ ποινικὸ κώδικα.

Τί θὰ σήμαινε ἡ ποινικοποίηση τῆς «γυναικοκτονίας»;

Ἡ θέσπιση εἰδικῆς ρυθμίσεως στὸν Ποινικὸ Κώδικα γιὰ τὴν «γυναικοκτονία» θὰ καθιέρωνε «διακεκριμένη παραλλαγὴ» τοῦ ἐγκλήματος, δηλαδὴ βαρύτερα τιμωρούμενη περίπτωση ἀνθρωποκτονίας. Στὸν σημερινὸ Ποινικὸ Κώδικα, οἱ μόνες παραλλαγὲς τῆς ἀνθρωποκτονίας ποὺ προβλέπονται εἶναι οἱ καλούμενες «προνομιοῦχες παραλλαγές». Πρόκειται δηλαδὴ γιὰ πράξεις πού, καίτοι οὐσιαστικὰ ἀποτελοῦν θανάτωση ἀνθρώπου, ὁ νομοθέτης ἔκρινε ὅτι ἡ ἀπαξία τους εἶναι σημαντικὰ μικρότερη ἀπὸ αὐτὴ τῆς ἀνθρωποκτονίας, ὥστε χρήζουν εὐνοϊκότερης ποινικῆς μεταχειρίσεως. Οἱ σήμερα προβλεπόμενες προνομιοῦχες παραλλαγὲς τῆς ἀνθρωποκτονίας μὲ πρόθεση εἶναι ἡ ἀνθρωποκτονία σὲ βρασμὸ ψυχικῆς ὁρμῆς (299 παρ. 2 ΠΚ), ἡ ἀνθρωποκτονία ἀπὸ ἀμέλεια (302 ΠΚ), ἡ παιδοκτονία (303 ΠΚ) καὶ ἡ ἀνθρωποκτονία κατ’ ἀπαίτηση (300 ΠΚ). Τὸ παράδειγμα τῆς παιδοκτονίας εἶναι δόκιμο γιὰ νὰ κατανοηθεῖ ἡ διαφορὰ διακεκριμένης καὶ προνομιούχου παραλλαγῆς ἑνὸς ἐγκλήματος. Πρόκειται γιὰ τὴν τιμωρία τῆς θανάτωσης νεογνοῦ βρέφους ἀπὸ τὴν μητέρα του, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς διαταραχῆς τοῦ ὀργανισμοῦ της ἀπὸ τὸν πρόσφατο τοκετό. Παλαιότερα, ἡ παιδοκτονία τιμωροῦνταν βαρύτερα ἀπὸ τὴν ἀνθρωποκτονία λόγω τοῦ ἰδιαίτερα ἀποτρόπαιου χαρακτῆρα τοῦ ἐγκλήματος. Ἀντιθέτως σήμερα, ἡ παιδοκτονία τιμωρεῖται ἐλαφρότερα ἀπὸ τὴν ἀνθρωποκτονία, λόγω συγκατάβασης πρὸς τὴν ἀσταθῆ καὶ καταβεβλημένη κατάσταση τῆς φονεύουσας μητέρας. Ἔτσι, οἱ διακεκριμένες παραλλαγὲς ἀποτυπώνουν τὴν αὐστηρὴ ἀντιμετώπιση μίας ἰδιαίτερα ἀποδοκιμαζόμενης ἀπὸ τὸ κοινὸ αἴσθημα ἀνθρωποκτονίας, ἐνῶ οἱ προνομιοῦχες παραλλαγὲς στὴν ἐπιεικῆ ἀντιμετώπιση ἑνὸς δράστη ποὺ προκαλεῖ οἶκτο καθὼς τελοῦσε ὑπὸ ἰδιαίτερη βιολογικὴ ἢ ψυχολογικὴ ἀδυναμία.

Ἡ εἰσαγωγὴ τῆς διακεκριμένης παραλλαγῆς τῆς γυναικοκτονίας θὰ ἀποτελοῦσε ἐξαίρεση στὴν μέχρι τοῦδε ἐπιλογὴ τοῦ νομοθέτη, χάριν ἐπιείκειας, νὰ μὴν θεσπίσει διακεκριμένες παραλλαγὲς τῆς ἀνθρωποκτονίας, οὔτε κὰν γιὰ περιπτώσεις ἰδιαίτερης σκληρότητας ἢ καὶ προσβολῆς θεσμῶν ὅπως ἡ οἰκογένεια, κρίνοντας ὅτι ἡ ποινὴ τῆς ἀνθρωποκτονίας ἀπὸ πρόθεση εἶναι ἐπαρκής. Καὶ ὅμως, ἡ θέσπιση διακεκριμένης παραλλαγῆς γιὰ τὴ γυναικοκτονία εἶναι ἀπολύτως ἀπαραίτητη ἐὰν πρόκειται οἱ δρᾶστες της νὰ τιμωρηθοῦν βαρύτερα, καθὼς μόνο ἔτσι μπορεῖ νὰ ληφθεί ὑπ’ ὄψιν ὡς νόμιμη ἐπιβαρυντικὴ περίσταση ἡ ἰδιότητα τοῦ θύματος ὡς γυναῖκα καὶ νὰ αὐξηθεῖ ἀντίστοιχα ἡ προβλεπόμενη ἀπὸ τὸ νόμο ποινή. Εἰδάλλως, μόνη λύση θὰ εἶναι νὰ ληφθεῖ ὑπ’ ὄψιν ἐκ μέρους τοῦ δικαστὴ ἡ ἰδιότητα τοῦ θύματος ὡς γυναῖκας καὶ ὡς ἐκ τούτου ἀδύναμης νὰ ὑπερασπιστεῖ τὸν ἑαυτὸ της (ὡς δικαστικὴ ἐπιβαρυντικὴ περίσταση, 72 παρ. 5 στ. δ ΠΚ), χωρὶς νὰ μπορεῖ βέβαια ὁ δικαστὴς νὰ ὑπερβεῖ τὴν ἀνώτατη προβλεπόμενη ἀπὸ τὸν νομοθέτη ποινή, ἤτοι τὴν ἰσόβια κάθειρξη, ἄλλως εἰπεῖν τὴν ὑψηλότερη ποινὴ ποὺ προβλέπει ὁ Ποινικὸς μᾶς Κώδικας.

Πρακτικὲς λοιπὸν συνέπειες ἀπὸ τὴν θέσπιση τῆς «γυναικοκτονίας» θὰ ἦταν εἴτε ἡ ἐξασφάλιση ὡς ἀποκλειστικῆς ποινῆς τῆς ἰσόβιας καθείρξεως κατ’ ἀποκλεισμὸ τῶν προνομιούχων παραλλαγῶν ποὺ τυχὸν συντρέχουν (π.χ. ἀμέλεια, βρασμὸς ψυχικῆς ὁρμῆς) εἴτε ἡ πρόβλεψη κάποιας ἐπιπλέον ποινῆς ποὺ θὰ ἐπιβαλλόταν σωρευτικῶς μὲ τὴν ἰσόβια κάθειρξη (ἂν κρίνουμε ἀπὸ τὶς προτιμήσεις τῶν φεμινιστικῶν καὶ ἀλληλέγγυων κύκλων, μᾶλλον ἐδῶ θὰ ἐπρόκειτο γιὰ ἀναμορφωτικὰ σεμινάρια, καίτοι αὐτὰ δὲν τὰ προβλέπει εἰσέτι ὁ Ποινικὸς Κώδικας…). Συμπερασματικά, φαίνεται ὅτι μὲ τὴν ἐμφάνιση τοῦ κοινωνικοῦ φαινομένου τῶν «γυναικοκτονιών», ξύπνησαν ἐπιτέλους ἀπὸ τὸν λήθαργο τὰ ἀντανακλαστικὰ ἀντεγκληματικῆς πολιτικῆς τῶν φεμινιστριῶν καὶ λοιπῶν προοδευτικῶν ἐγκεφάλων, καὶ γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία, ἀντὶ νὰ ζητοῦν μειώσεη τῶν ποινῶν, ἀπονομὴ χάριτος στοὺς καταδίκους ἢ καὶ (προσφάτως μὲ ἀφορμὴ τὸ κίνημα Black Lives Matter) κατάργηση τῶν φυλακῶν, τώρα ψάχνουν ἐναγωνίως πῶς θὰ αὐστηροποιηθεῖ τὸ ποινικὸ σύστημα γιὰ νὰ τιμωρηθοῦν οἱ «γυναικοκτονίες»!

Πῶς τεκμηριώνεται ἡ ὕπαρξη «γυναικοκτονίας»;

Βασικὸ ἐπιχείρημα τῆς Ἐπιτροπῆς ποὺ ἐπέλεξε νὰ ζητήσει τὴν ποινικοποίηση τῆς «γυναικοκτονίας» εἶναι τὸ ἑξῆς: «ἀνθρωποκτονία μπορεῖ νὰ συμβεῖ σὲ πολλὲς περιπτώσεις ἐγκληματικῶν ἐνεργειῶν, π.χ. στὸ πλαίσιο μιᾶς ληστείας. Στὶς γυναικοκτονίες, τὸ φῦλο τοῦ θύματος εἶναι τὸ κυρίαρχο κριτήριο στὴν ἐπιτέλεση τῆς ἀνθρωποκτονίας, ἡ ὁποία λειτουργεῖ συνήθως ὡς τιμωρητική πράξη». Μάλιστα. Δηλαδὴ ὑπάρχει μιὰ διακριτὴ κατηγορία ἐγκλημάτων, ὅπου σκοτώνεσαι ἁπλὰ ἐπειδὴ εἶσαι γυναῖκα. Δηλαδὴ οἱ γυναῖκες ποὺ σκοτώθηκαν, σκοτώθηκαν ἐπειδὴ εἶναι γυναῖκες; Σὰν νὰ λέμε, ἐκεῖ ποὺ περπατοῦσε μιὰ γυναῖκα στὰ καλὰ καθούμενα, τῆς ἐπιτέθηκε ἕνας ἄνδρας καὶ τὴ σκότωσε ἔτσι; Ὄχι, δὲν πρόκειται γιὰ κάτι τέτοιο. Σὲ ὅλες τὶς γνωστὲς καὶ πρόσφατες περιπτώσεις φόνων γυναικῶν, οἱ γυναῖκες σκοτώθηκαν ἀπὸ τὸν σύζυγο ἢ σύντροφό τους, δηλαδὴ γνωρίζονταν μὲ τὸν θύτη καὶ εἶχαν ἀναπτύξει κάποια σχέση μαζὶ του (πιθανότατα ὑφιστάμενες καὶ λεκτικὴ ἢ σωματικὴ κακοποίηση). Σὲ καμία ἀπὸ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις δὲ σκοτώθηκε κάποια γυναῖκα «ἁπλῶς καὶ μόνο (ἢ κυρίως) ἐπειδὴ ἦταν γυναῖκα». Ὁ ἑκάστοτε φονιᾶς ἔδρασε, λοιπόν, ἔχοντας προηγουμένως ἀναπτύξει μαζὶ μὲ τὸ θῦμα του μιὰ ὁρισμένη σχέση, δηλαδὴ τὴ γνώριζε καλά. Δὲν τὴ στοχοποίησε λόγω τοῦ φύλου της (ἂν ἦταν ἔτσι, θὰ ἐπέλεγε γιὰ θῦμα του μιὰ γυναῖκα ἄγνωστη στὸν ἴδιο). Τὴ στοχοποίησε λόγω τῆς ἀρρωστημένης σχέσης ποὺ ἐκεῖνος εἶχε ἀναπτύξει μαζὶ της. Ἂς δοῦμε μερικὰ παραδείγματα, γιὰ νὰ γίνει καλύτερα κατανοητὸ τὸ ζήτημα.

Κατὰ τὴν περίοδο τῆς κατάργησης τῆς δουλείας τῶν ἀφροαμερικανῶν στὶς Η.Π.Α. ἔκανε τὴν ἐμφάνισή της ἡ Κού Κλούξ Κλάν, μιὰ ρατσιστικὴ ἀκροδεξιὰ τρομοκρατικὴ ὀργάνωση ποὺ ἀπέβλεπε στὴ διασφάλιση τῶν εἰδικῶν προνομίων τῆς λευκῆς φυλῆς. Μέθοδός της ἦταν οἱ ἐπιθέσεις σὲ συγκεκριμένα πρόσωπα, ἀφροαμερικανούς φυσικά, μὲ στόχο τὴ γενικότερη διασπορὰ τοῦ τρόμου στὴν ἀμερικάνικη κοινωνία τῆς ἐποχῆς καὶ κατὰ συνέπεια τὴν ἀποθάρρυνση τῆς ἀφροαμερικάνικης κοινότητας νὰ διεκδικήσει τὴν ἰσότητα δικαιωμάτων. Αὐτοὶ οἱ λευκοὶ τρομοκράτες κατὰ κανόνα στοχοποιούσαν τὰ θύματά τους μὲ τὸ κριτήριο τοῦ χρώματος, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴ θέση τους στὴν κοινωνία ἢ τὴν ἀναγνωρισιμότητά τους. Ἂν δηλαδὴ κάποιος ἦταν ἐπιτυχημένος, γνωστὸς ἢ ἀκτιβιστὴς ἐνάντια στὸν ρατσισμό, μποροῦσε νὰ μπεῖ στὸ στόχαστρο τέτοιων ἀτόμων. Κάτι ἀντίστοιχο συνέβαινε καὶ μὲ τοὺς ἑβραϊκοὺς πληθυσμοὺς στὴ ναζιστικὴ Γερμανία, στὴν Ἀφρικὴ κατὰ τὸ ἀπαρντχάιντ καὶ στὴν Ἰνδία τὴν ἐποχὴ τῆς αγγλοκρατίας. Φυσικά, δὲν ἦταν ὅλα τὰ παραδείγματα τόσο ἀκραῖα ὅσο τῆς ΚΚΚ, οὔτε εἶχαν ὅλοι οἱ δρᾶστες τὸ ἴδιο ἀκριβῶς κίνητρο. Ἦταν ὅμως ὅλα αὐτὰ ἐκφάνσεις ἰδεολογικῆς βίας/τρομοκρατίας καὶ γίνονταν μὲ κίνητρο τὴ συνέχιση τῶν ρατσιστικῶν διακρίσεων καὶ τὴν παρεμπόδιση τῆς ἰσότητας. Ἐπιπλέον, οἱ δρᾶστες κατὰ κανόνα δὲ γνώριζαν προσωπικὰ τὰ θύματά τους ἢ τέλος πάντων δὲ σχετίζονταν προσωπικὰ μαζί τους. Τὸ ἔγκλημά τους εἶχε ἀπρόσωπο καὶ «συμβολικὸ» χαρακτῆρα, ὅπως καὶ κάθε τρομοκρατία, εἴτε τὴν ἀσκοῦν ὀργανώσεις εἴτε τὸ κράτος.

Ἂς ἔρθουμε τώρα ξανὰ στὰ πρόσφατα ἐγκλήματα κατὰ γυναικῶν. Τί παρατηροῦμε; Ἡ κατάσταση εἶναι ἐδῶ σαφῶς διαφορετικὴ: οἱ ἄνδρες γνώριζαν προσωπικὰ τὰ θύματά τους, εἶχαν ἐμπλακεῖ σὲ χρόνιο δεσμὸ μαζί τους καὶ βρίσκονταν σὲ σύγκρουση. Αὐτὸ κατατάσσει τὰ ἐγκλήματα εἴτε στὴν κατηγορία «ἔγκλημα πάθους (ἢ ζήλειας)» εἴτε στὴν κατηγορία τῶν ἐγκλημάτων γιὰ χάρη κάποιου συμφέροντος (π.χ. οἰκονομικοῦ). Ἂν τὸ κύριο κίνητρο τῶν φόνων ἦταν ἡ γυναικεία ἰδιότητα τῶν θυμάτων, τότε τὰ θύματα δὲ θὰ ἦταν αὐτὰ ἀλλὰ θὰ προέρχονταν ἀπὸ τὸν χῶρο τῶν ἀκτιβιστριῶν ἢ ἁπλῶς τῶν γνωστῶν πετυχημένων γυναικῶν μέσα στὴν κοινωνία. Μὲ αὐτὸ ἂς μὴ νομίσει κανεὶς ὅτι δικαιολογοῦνται οἱ δρᾶστες. Κάτι τέτοιο θὰ ἦταν ἀπαράδεκτο καὶ εὐτυχῶς εἶναι ἀδιανόητο. Ὅλοι ἢ σχεδὸν ὅλοι οἱ δρᾶστες ἐντοπίστηκαν ἤδη καὶ θὰ κριθοῦν ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ Δικαιοσύνη. Τὸ πρόβλημα εἶναι ὅτι δὲ θὰ πρέπει νὰ ιδεολογικοποιοῦνται τὰ ἐγκλήματά τους, μὲ στόχο νὰ ἐπιτευχθοῦν ἐπιθυμητὲς σὲ ὁρισμένους πολιτικοὺς κύκλους κοινωνικὲς μεταβολές, διότι πρόκειται γιὰ ἐγκλήματα τοῦ κοινοῦ ποινικοῦ δικαίου.

Ἐδῶ μπορεῖ νὰ προβληθεῖ ἡ ἀντίρρηση ὅτι ὁ φονιᾶς τῆς κοπέλας ἢ τῆς συζύγου του, προέβη στὴν ἐν λόγῳ πράξη ἐπειδὴ τὴν θεωροῦσε κατὰ κάποιον τρόπο «κτῆμα» του, ὁπότε ἦταν καὶ σεξιστής, ὄχι ἰδεολογικὰ (ἐνταγμένος σὲ ὀργάνωση κ.λπ.) ἀλλὰ στὴν πράξη. Αὐτὸ πιθανότατα εἶναι σωστό, ἀλλὰ ἰσχύει γιὰ κάθε φονιᾶ καὶ φόνισσα. Πραγματικά, κάθε ἄνθρωπος ποὺ ἀφαιρεῖ τὴ ζωὴ κάποιου ἄλλου, εἴτε εἶναι ἄνδρας εἴτε γυναῖκα, συμπεριφέρεται, κατὰ κάποιον τρόπο, σὰν αὐτὴ ἡ ζωὴ νὰ τοῦ ἀνήκει, ἑπομένως καὶ σὰν νὰ μπορεῖ νὰ τὴν ἀφαιρέσει ὅποτε ἐκεῖνος θέλει. Τί θὰ πεῖ λοιπὸν «τοῦ ἀνήκει»; Κυριολεκτικά, κάθε φορὰ ποὺ κάποιος/α ἀφαιρεῖ τὴ ζωὴ κάποιου/ας, οὐσιαστικὰ συμπεριφέρεται σὰν νὰ τοῦ ἀνήκει αὐτὴ ἡ ζωή. Ὡστόσο, οἱ ὑποστηρικτὲς τοῦ ὅρου «γυναικοκτονία» βλέπουν αἴσθημα ἰδιοκτησίας μόνο στοὺς ἄνδρες φονιᾶδες γυναικῶν. Καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ πρόβλημα: στὴν πραγματικότητα, ἡ ἔννοια τῆς γυναικοκτονίας ἀποτελεῖ μιὰ μορφὴ αὐτοῦ ποὺ στὴ λογικὴ ἀποκαλεῖται «λήψη τοῦ ζητουμένου», δηλαδὴ ἑνὸς λογικοῦ συλλογισμοῦ στὸν ὁποῖο τὸ ἐπιθυμητὸ συμπέρασμα λαμβάνεται ἤδη ὡς δεδομένο σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς προκείμενες.

Πρόκειται γιὰ λογικὴ πλάνη καὶ δὲν ἔχει ἀξία ἔγκυρου συλλογισμοῦ. Συγκεκριμένα, ὅσοι θεωροῦν τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία ὡς πατριαρχική, φέρουν ὡς «ἀπόδειξη» τὶς πρόσφατες γυναικοκτονίες, ἡ ἔννοια ὅμως «γυναικοκτονία» ποὺ τοὺς ἀποδίδεται, προϋποθέτει ὅτι μέσα στὴν κοινωνία μας ὁ ἄνδρας εἶναι τὸ κυρίαρχο φῦλο καὶ ἡ γυναῖκα ὑποδεέστερη καὶ θῦμα του, ὁπότε καὶ ἐξηγεῖται τὸ γιατὶ ὁ φόνος μιᾶς γυναῖκας ἀπὸ τὸν σύντροφο ἢ σύζυγό της, εἶναι πράξη ποὺ φανερώνει ἰδιοκτησία, ἐνῶ τὸ ἀντίθετο (π.χ. ὁ φόνος ἑνὸς ἄνδρα ἀπὸ τὴ δικὴ του σύζυγο) ὄχι. Μὲ λίγα λόγια, ὁ περὶ γυναικοκτονίας λόγος προϋποθέτει τὴν ὕπαρξη πατριαρχίας μέσα στὴν κοινωνία καὶ κατόπιν χρησιμοποιεῖται ἀπὸ τοὺς ὑποστηρικτὲς του ὡς ἀπόδειξη… τοῦ ὅτι ἔχουμε πατριαρχία! Ἡ ὕπαρξη λογικῆς πλάνης εἶναι ἐδῶ κάτι περισσότερο ἀπὸ ἐμφανής.

«Γυναικοκτονία» καὶ ἡ θρυλούμενη πατριαρχία

Ἀλλὰ ἂς προχωρήσουμε λίγο ἀκόμη. Γιατὶ τὰ ἐγκλήματα κάποιων ἀνδρῶν κακοποιητῶν ἀντιμετωπίζονται ἀπὸ πολλοὺς ὡς ἐνδείξεις πατριαρχίας; Ἡ ἐπιχειρηματολογία ὅσων πρεσβεύουν τὸν συγκεκριμένο ὅρο, εἶναι ὅτι αὐτὲς οἱ βίαιες δολοφονίες γυναικῶν δὲν ἀποτελοῦν ἐγκλήματα τοῦ κοινοῦ ποινικοῦ δικαίου ἀλλὰ προέρχονται ἀπὸ κάποιον συστημικό σεξισμὸ καὶ μιὰ γενικότερη μεροληψία σὲ βάρος τοῦ γυναικείου φύλου. Ἀλλὰ τί τὸ «συστημικό» ὑπῆρξε στὶς προαναφερθεῖσες δολοφονίες; Τὸ σύστημα δὲν τοὺς ἔδωσε κανενὸς εἴδους δικαιολόγηση. Ἐντελῶς τὸ ἀντίθετο. Ὅλες (ἢ σχεδὸν ὅλες) οἱ παραπάνω βίαιες δολοφονίες γυναικῶν ἐξιχνιάσθηκαν ἤδη καὶ οἱ ὑπαίτιοι τιμωρήθηκαν χωρὶς καμιά ἐλαστικότητα. Καὶ δικαίως. Σὲ ἠθικὸ ἐπίπεδο, σύσσωμη ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία (ἐκτὸς ἀπὸ λίγες λυπηρὲς ἐξαιρέσεις ψυχοπαθολογικοῦ καὶ περιθωριακοῦ χαρακτῆρα) ὁμόφωνα ἐξέφρασε τὸν ἀποτροπιασμό της γιὰ τέτοιου εἴδους πράξεις. Ἐπίσης σωστά. Μὲ λίγα λόγια, συνέβη ἀκριβῶς ὅ,τι θὰ ἀνέμενε κανεὶς νὰ συμβεῖ σὲ μιὰ μὴ πατριαρχικὴ κοινωνία.

Ὡσὰν νὰ ζούσαμε ὑπὸ πατριαρχική… λογοκρισία, ὁ φεμινιστικὸς κόσμος ἀσχολεῖται ἐδῶ καὶ μῆνες μὲ τὴν ἐξασφάλιση τῆς ἐπαρκοῦς ἐνημερώσεως τοῦ κοινοῦ γιὰ τὴν τέλεση τῶν «γυναικοκτονιῶν». Πρόκειται γιὰ πρακτικὴ πού, ὅταν χρησιμοποιεῖται ἀπὸ τὴν ἄκρα Δεξιά, χαρακτηρίζεται συνήθως ὡς προσπάθεια νὰ «ἀνάψουν τὰ αἵματα», ἔχει δὲ ἤδη ποινικοποιηθεῖ ὡς «ὑποκίνηση ρατσιστικοῦ μίσους». Τὸ πρόγραμμα τῶν φεμινιστριῶν ὅμως περιέχει μηνύματα μόνο περὶ τῆς ἀστείρευτης καὶ διαρκοῦς ἐπιθετικότητας τῶν ἀνδρῶν, ἑπομένως δὲν ἀντιμετωπίζει προβλήματα νομιμότητας. Διερωτώμεθα πάντως, κατὰ πόσον μία ἀντίστοιχη «ἐνημερωτικὴ καμπάνια» ἀπὸ τὶς (γραφικὲς) ὀργανώσεις «γιὰ τὰ δικαιώματα τῶν ἀνδρῶν» μὲ στόχο, φὲρ’ εἰπεῖν, τὴν εὐαισθητοποίηση τοῦ κοινοῦ ὡς πρὸς τὴν δῆθεν τάση τῶν γυναικῶν νὰ ἀπατοῦν τοὺς συντρόφους τους, ἢ νὰ ἐκφράζουν ἀνειλικρινὲς ἐνδιαφέρον πρὸς τοὺς θαυμαστὲς τους, θὰ γινόταν ἐξ ἴσου δεκτὴ ἀπὸ τὶς φεμινίστριες ὡς καθ’ ὅλα λογικὴ προσπάθεια αὐτοπροστασίας τοῦ ἑνὸς φύλου ἀπὸ τὶς ἀπειλὲς τοῦ ἄλλου.

Σὲ κάθε περίπτωση, ἡ προσπάθεια καθιέρωσης τεκμηρίου ἐπικινδυνότητος τοῦ κάθε ἄνδρα ὡς «ἀδίστακτου δολοφόνου», μὲ καμπάνιες ἐνημερώσεως τῶν γυναικῶν γιὰ τὰ «δέκα σημάδια ὅτι θὰ σὲ σκοτώσει ὁ σύντροφός σου» ἀλλὰ καὶ δραματοποιήσεις γιὰ τὸ ἀνδρόγυνο ποὺ ἡ σχέση του κατέληξε σὲ φόνο (πρόσφατη συμμετοχὴ τῆς σοκολατοποιΐας Lacta), δὲν ἀποτελοῦν μόνο προσβολὲς τοῦ κοινοῦ ἠθικοῦ αἰσθήματος, ποὺ ἀντιδρᾶ στὴν παρουσίαση τοῦ κάθε ἀνθρώπου ὡς δυνάμει ἐγκληματία. Ἀποτελοῦν πρωτίστως ἀπειλὲς γιὰ τὴν δυνατότητα εἰρηνικῆς συνυπάρξεως τῶν δύο φύλων. Δὲν ἀναφερόμαστε μόνο στὰ ἀκραῖα φαινόμενα, ἀφενός τῶν φεμινιστικῶν ὀργανώσεων καὶ ἀφετέρου τῶν «ἀπέναντί τους» ὀργανώσεων γιὰ τὰ δικαιώματα τοῦ ἀνδρός. Πρωτίστως ἐπηρεαζόμενοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ εἶχαν οὕτως ἢ ἄλλως τὴν τάση νὰ ἐξεγερθοῦν ἐναντίον τοῦ ἀντίθετου φύλου, γιὰ λόγους εἴτε ἰδεολογικῆς πορώσεως εἴτε προσωπικῆς ἀπογοητεύσεως.

Μὲ τὴν ἀφορμὴ τῶν «γυναικοκτονιών», οἱ φεμινιστικὲς ὁμάδες ἔχουν βρεῖ εὐκαιρία νὰ ἀπευθυνθοῦν πλέον στὸ πανελλήνιο, στὴν κάθε γυναῖκα, καὶ νὰ τῆς στείλουν τὸ διαστρεβλωμένο μήνυμα ὅτι ὁ σύντροφός της θὰ τὴ σκοτώσει. Ἐγκληματικὴ πρόληψη μέσω μαζικῶν διαδηλώσεων στὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας μὲ συνθήματα ὅπως «καμία ἄλλη δολοφονημένη» δὲν πέτυχε ποτέ. Τὸ σύνολο τῶν τακτικῶν ποὺ ἀναπτύσσονται γύρω ἀπὸ τὸ φαινόμενο τῆς «γυναικοκτονίας» ἔχει σαφῶς σκοποὺς πρωτίστως πολιτικοὺς καὶ ὄχι σωφρονιστικούς, σχετιζόμενους μὲ τὴν «χειραφέτηση» ποὺ φαντάζεται ὅτι ἐπιδιώκει ὁ σύγχρονος φεμινισμός. «Χειραφέτηση», ποὺ συνδέεται ἄμεσα μὲ τὸν περιορισμὸ ἢ καὶ τὴν διακοπὴ τῶν διαφυλικῶν σχέσεων ποὺ ἀποτελοῦν ἀντικείμενο «δεσμεύσεως», δηλαδὴ ἀνάπτυξης οὐσιαστικῆς καὶ μόνιμης ἀνθρώπινης συντροφικότητας. Τὸ ἀνδρόγυνο ἀποτελοῦσε ἀνέκαθεν ἀντίφαση καὶ διάψευση τῆς φεμινιστικῆς θεωρίας, ποὺ θέλει τὸν ἄνδρα καὶ τὴν γυναῖκα σὲ ἀντιμαχόμενα στρατόπεδα, ἀφοῦ ὁ ἕνας ὑπερασπίζεται καὶ ἡ ἄλλη πολεμᾶ τὴν «πατριαρχία». Ἔτσι, ἡ ἐκτροπὴ τῆς συζυγικῆς σχέσεως ποὺ ὁδηγεῖ σὲ τραγικὴ μοῖρα πλῆθος γυναικῶν, εἶναι πρώτης τάξεως εὐκαιρία γιὰ ἐμπέδωση καὶ ἐπίρρωση τοῦ φεμινιστικοῦ δόγματος. Τὸ ἀνδρόγυνο δὲν εἶναι τόπος εἰρήνης γιὰ τὰ δύο φύλα, ἀλλὰ πεδίο μάχης, καὶ μάλιστα θανατηφόρο, πεδίο στὸ ὁποῖο ἡ βάναυση πατριαρχία, προσωποποιούμενη στὸ πρόσωπο τοῦ ἀνδρός, δείχνει τὸ πιὸ σκοτεινό της πρόσωπο, ἐπιτελοῦσα αὐτὸ ποὺ ἀνέκαθεν ἐπιθυμεῖ: τὴν ἐξόντωση τῆς γυναῖκας. Ἔτσι, ἡ γυναικοκτονία ἀπὸ ἐξαίρεση στὸν κανόνα τῆς εἰρηνικῆς συζυγίας, πρέπει νὰ θεωρηθεῖ τὸ βέβαιο καὶ συνήθως συμβαῖνον, κερδίζοντας μιὰ δικὴ της λέξη στὴν καθομιλουμένη. Ἂν λοιπὸν κάποιοι διακρίνετε ἕναν ὑπερβάλλοντα ζῆλο ποὺ ἀγγίζει τὰ ὅρια τοῦ εἰλικρινοῦς ἐνθουσιασμοῦ στὴν ἀντίδραση τοῦ φεμινιστικοῦ κινήματος στὶς γυναικοκτονίες, μᾶλλον δὲν εἶναι τῆς φαντασίας σας…


πηγη